After Sakuramichi I decided that the Sri Chinmoy 100 km in Amsterdam would be the next race I would focus on. I ran it two years back and came second in 8:46 (PR) and I thought it should be possible to shave off quite a bit of time. This time I did (for me) a more serious taper, only running 40 km the week before race week. The strategy was to go out in 4:40 pace (sub8 hours). 8 hours was a very challenging goal, but… sometimes you just have to try and see what happens.

And then weather happened. 23 C at the start 09:00 which would rise to 30 C at noon and stay there. My strategy now had 0% chance of working out, so what to do? With 30 C the race will turn into a war zone with many runners quitting and the rest struggling just to complete the race. I opted for staying with my original plan: 4:40 pace and see how far it lasts and then switch to a lower gear and take it from there. Maybe not the smartest plan but one the felt right.

At the start I took the lead and I could see I had Kees van Helmond, Stefaan D’Espallier and Jan Spitael behind me. The first 40 km I didn’t have any issues with the heat and then everything seemed to happen at once: heart rate skyrocketing, nausea, no energy, and pain just about everywhere. Clearly this was the mark for the start of the second part of the race. (I think I passed the marathon point after 3:20 or so) At this time I had lapped (one lap = 2,2 km) everyone except Kees. I struggled to keep even 5:30 pace, sometimes making 6:00 kilometers. I don’t think it took even 20 minutes and Kees had passed me and was now in the lead. But how long would he be able to sustain his pace? Half an hour later I passed Kees who was then walking. Not long after that I could see he had quit the race.

Now the challenge was twofold: 1. Keep the lead, 2. Don’t succumb to the heat. Running too slow would mean my lead being slowly eaten away, but I can’t run too fast to risk getting into serious trouble. Eating became increasingly difficult and I couldn’t follow my original fuelling plan. Every lap I cooled my head, arms with water and I brought a wet sponge with me. Then halfway through the lap I would repeat the whole procedure.

I think it was before the 70 km mark, Stefaan came up alongside me and passed me. He looked strong and determined. I was still one lap ahead but he seemed to be in better shape than me. I got a bit worried there. At the aid station he took a bit longer break and I passed him. Gotta stay ahead and keep my one lap lead. I tried to speed up a bit and stay under 5:30 pace. Than would force him to run 5:00 pace to finish first. A near-impossible task in these circumstances.

About an hour later the same thing happened again. Stefaan passes me and then I pass him again at the aid station. I again try to speed up to stay ahead. I really want to win today. I have finished second four times and third four times in an ultra. Having been in the lead in almost the entire race and then losing first place in the very last part… So I try to squeeze down those horrible gels, continue to pour water over myself to run as fast as the body allows.

I manage to keep my one lap lead and with three laps to go I know it’s in the bag. I start to relax a little and after 8:54:13 I pass the finish. Yes! :-)

My sincere thanks to Nitish Zuidema, Abhinabha, Pradeep and all others from the Sri Chinmoy team for organising this fantastic race!

After the 2016 Spartathlon, 4 (me, Ivan Bretan, Linda Bengtsson and Ken Hakata) of the 5 swedish finishers decided to take on a new challenge together, the Sakuramichi, a 250 km race from Nagoya to Kanazawa, crossing Japan from the Pacific ocean to the Sea of Japan. It's a race with a history and has many similarities with the Spartathlon (which was also an inspiration for the race). Sakuramichi is 4 km longer, but on the other hand it's less warm. You have to stop for a red traffic lights or you risk being disqualified whereas in Greece you never have to stop for the traffic. You do not encounter a Sangas pass, but the sakuramichi has probably as much altitude gain and loss. Crew support is not allowed (which is allowed in Greece at designated check points). Both have a 36 hour time limit, but the intermediate cutoffs are slightly harder in the Spartathlon. All in all, both races are comparable with regards to the challenge to reach the finish in time. 24 foreign athletes are selected after having submitted running cv's with top 5 race results and a personal motivation. Most foreign runners have a Spartathlon finish or similar races on their resumes.

As a foreign runners you get a bit of VIP treatment even though you pay the same price as the Japanese entrants (50000 yen). We are welcome to stay at the Abram institute up in the mountains two days before the race. I meet up with Ivan and Linda at the Nagoya station and from there we take the train to Hida-Furukawa. For two days we chill together with the other foreign runners at Mr. Ogo's place before heading to Nagoya and the start.

At the Spartathlon you can place drop bags at any of the 73 aid stations, but at Sakuramichi you are limited to the 13 large aid stations. Which is not really an issue. However, you need to do a bit of homework. Daytime temperature at the coasts will be around 20 degrees, but when crossing the mountain at night, temperature can drop under 0. After some calculations (and discussions) I put the headlamp and a long sleeved shirts at aid station 21 (Shirotori) where I expect to be a bit after 18:00. At aid station 24 I have tights and a wind breaker. At the other aid stations I have gels waiting for me. And also some sunscreen and vaseline at a couple of aid stations. I don't bring any vest of backpack, only a 0.5l salomon soft flask which I can just carry it in my pocket when it's empty.

Pacing strategy is simple: to run at a comfortable pace (10 - 11 km/h) as far as possible and to power walk the uphills. And as always, minimise time at aid stations and never to rest/sit down. Then it remains to be seen how much energy and leg muscles are left late in the race. I start with one gel per 30 minutes which after some time will be every hour. I will also try to eat some other stuff at the aid stations. I have no goal time in mind - just completing the race is what counts.

The (first) start is at 06:00 at the Nagoya castle. The runners are divided into 7 groups and start with 3 minutes in between (in order to spread the field for traffic reasons). I am in the last group with the on paper strongest runners. At 06:18 my group finally takes off. We don't get even a kilometer till the first traffic light. Not a car in sight this early in the morning but we all have to stop. A bit frustrating, but it's the same for everyone I tell myself. We go north through the suburbs of Nagoya and it's all flat. We have to do at least 50 km before we reach the mountains and road 156. After a while I catch up with Ivan and Linda and we carry on together. I see my wife Yumiko, her sister with family and my old friend Keiko at several aid stations, cheering us on.

Road 156 follows a river. It has a steady incline but not enough to justify walking breaks. The aid stations are packed with volunteers but for some reason they don't pour water/sports drinks in the cups in advance, you need to request what you want at every station (takes time and is a little annoying). But they have every drink you can imagine, even energy drinks. I eat rice balls, fruit, loads of strawberries, and some amazing soups.

After losing Linda after a toilet break, I'm running together with Ivan. It's daylight already by 5 am and by 6.30 pm it's dark. At Shirotori we put on the headlamps and long-sleeved sweaters. Timing is good.

At aid station 24 I pick up the wind breaker and tights. Timing is again good. We are now far up the mountains and the temperature has dropped considerably. The night temperature would reach about zero degrees. At a later point I also pick up a buff and gloves.

Somewhere in the early night there are no more signs of civilisation. Just the road and the cold dark night. The field is now very spread out and it's hours between the times you see other runners. We run through 30 tunnels, some several kilometers long. This is a hard part of the race and it's an advantage having company. At the aid stations we get some updates from the volunteers, some whom we've seen a number of times. Ken is more than an hour ahead of us and Linda has teamed up with the Swiss Marco and is about an hour behind us. We are not really concerned about the cutoffs, we know we are good time-wise. Sometime in the late night we learn we are around place 25. We get through the night in pretty good spirits. After 24 hours have covered more than 200 km. At this time we realise a sub-30 hour finish should be possible unless we run into some serious trouble. And then comes the last major climb. It goes on what feels like forever (and Ivan is not really appreciating it). After the summit and it's downhill we amazingly have some leg muscles left, running 3 km downhill in 5:15 pace. When the morning turns into day heat, it's my turn to face my demons a bit. Ivan wisely ignores my complaining. The kilometers are ticking away so slowly now. Only a marathon left now. Only a half marathon left (to do in under 3 hours for a sub-30 finish). I have dropped the all night clothes at aid stations except the tights. I don't want to stop and lose time, but it's warm again now and not very comfortable. Our conservative pacing strategy is paying off, however. During the last 150 km of the race, no one is passing us while we pass others. When we are only a few 100 meters from the finish we can overtake a Japanese runner, but we don't really have the heart to do it. We decide to let him lead us to the finish. At the entrance to the Kenrokuen in Kanazawa a volunteer gives us a sign to run up the short hill into the park (zigzagging the tourists). On top of the hill we (including the Japanese runner) have no idea where to go next. It's packed with tourists and there's no sign that a race is going on here. The Japanese runner takes off after some deliberation and we can't come up with any better idea than to follow him. About a hundred meters further we spot a group of volunteers. We are greeted by the small committee, scan our chips, and touch the Ryoichi Sato's tree (the race is in memory of a cherry tree planting bus driver). Finished! We are greeted by Ken and his family and later my wife and her sisters family joins. As we finished early than expected they unfortunately missed our great moment. About an hour after us Linda finishes. 100% for the swedish team with pretty respectable times (we all beat our Spartathlon times with great margin)! Ken ends up in 12th place, me 13th, Ivan 14th, and Linda 25th (4th woman). The Japanese runner who finished ahead of us got 15th place due to earlier start group. My official finishing time: 29 hours 20 minutes.

We are transported to an onsen (Japanese bath house) where we can chill and eat before going to a Ryokan in Shirotori for dinner. The next day we pick up the drop bag leftovers and head to the tree planting ceremony. Four new cherry trees have been planted and we take the customary pictures. At the ending ceremony we receive wooden finisher certificates and a lunch before we board the bus to Nagoya. We had planned to follow the Spartathlon tradition with a one "mile" race but due to the early start and tight schedule it's doesn't work out. Ken heads eastwards from Nagoya and I, Ivan and Linda go off to Kyoto. When we cross the Kamo river we decide to do it then and there. Since we are in Japan and not Greece we decide to skip the semi-nudity thing. The Samurai Mile has been born! And I am certainly very pleased to cross the finish line first (so pleased in fact that I decided to be a bit flexible with my rule to always celebrate wins or new PRs with Champagne - I traded the bubbles for Kobe beef). In the end, can I recommend this race? I certainly would. The organisation is not perfect, but it's pretty good and as a foreign runner you will be extra well taken care of. With regards to difficulty, it's not a big difference compared to the Spartathlon, I think. Actually, Sakuramichi has a consistently higher finishing rate than the Spartathlon (70-80% vs. (40-50%) or so, which is hard to explain. The duv site has 0 registered Swedish finishers prior to 2017, but the duv only has results from 1996 onwards. Rune Larsson was invited and won the first edition. His wife Mary has completed (won?) the race as well. The Netherlands has two registered finishers and Belgium four. It won't be an annual tradition, but I'm pretty sure this wasn't the last time for me.

Some Bislett 24 h thoughts. With regards to training, this has been a good year so far. I've done 1200 km more compared with this time last year and a spartathlon more than two hours faster had proved that things are progressing. So, the main objective was to improve my pr (222 km).

24 hours of indoor running in the catacombs of the Bislett stadium in Oslo. I've never done a race indoors before or even on a track. I was a bit worried that I would go nuts.

Anyway, running is a predictable sport: what you put into it is what you will get out of it. And when you're running indoors you can't blame the weather. Friday 10 am we start. I like the track, each lap 546 meters. My objective is to do laps just over 3 minutes as long as possible. I pass the marathon point in about four hours. The temperature is good, not too warm.

After around five hours of running I notice my legs getting heavy. In fact, at this point I already know that I won't make my main goal. The lap times are slowly increasing. After only six hours i am not even keeping 6 min/km tempo. This is not going to be my day. Or is it self-fulfilling negative thinking? Staying focused during a 24 hours run is always a challenge. Staying focused when your goals are slipping away is even harder. But. I push on.

After 12 hours I have done 113 km, 4 km less than my pr split. 216 km - another goal - direct spartathlon qualification won't be possible either. Coffee, red bull, I try anything to get myself going. My fuel plan is working well, though, a combo of gel and perpetuem. No solid food.

After 12 hours I'm in 6th place. I go for my lowest goal - 200 km. It should be possible if I keep on running and limit walking breaks. I'm terribly slow now. 4 minutes laps (8.2 km/h). However, during the night a lot is happening in the men's top. One by one runners stop. With maybe six hours to go or so I hear I'm in 2nd place (after the Swedish Jesper). Another motivation to keep running. A few hours later the 2nd spot is overtaken by a Norwegian dude. There is a 6 km gap to the guy in 4th place. Should be safe. The last hours are all about making sure I keep the third place and get over the 200 km mark. After 23 hours and 45 minutes i finally pass 200 km. I start to walk. It's in the bag now. Mixed feelings after the end signal. This was not the distance I had hoped for. On the other hand, despite the problems, I pushed through and in the end I ended up with a place on the podium. I decide to see it from the positive side.

I really loved the race. The organisation was absolutely flawless and I really hope this was not the last edition as I have heard. Geir, Stig Andy, Reima and all others did a fantastic job for us runners. For me, it's time to take it easy with the training for a while. No more races this year. Need to do some thinking about why it didn't work out as I had hoped.

It was great to meet up with many old and new Swedish and Norwegian ultra friends and I had a fantastic weekend. Thanks for all support and encouragement from the sidelines in the stadium as well as the greetings sent. The biggest thank you of course goes to the five-star-24-hour-non-stop-support from Dan Välitalo. You're a star!

Even een verhaaltje over de Spartathlon 2016 (van Facebook en in het engels). Dank voor alle berichten! Sinds woensdag weer op mijn werk en dat viel wel een beetje tegen. Hopelijk ben ik geen zombie volgende week... groetjes, Tobias

Some random thoughts on my second Spartathlon.

Race strategy was not very different from last year. My hope was that a better preparation (800 km more year to date compared to last year) would result in a stronger last third of the race where I was suffering last year and slowed down a lot. Having been through it all before, I felt much more relaxed and less stressed regarding the cut-offs. I passed the marathon point on the minute compared to last year (4:08) and at Corinth (80 km) and Assos (100 km) I was 3 minutes ahead. As the sun had set somewhere after Nemea I had teamed up with Keiren Dsouza (who would become the first ever Indian to complete the Spartathlon, writing Spartathlon and Indian ultrarunning history) and Ivan Bretan. Together we would run across the Lyrkia valley, over the Sangas and into the cold Peloponnese morning on the southern side of the mount Parthenio. My favorite part of the race is when you descend into Malandreni village and later cross the valley heading towards the mountain. The night is cool and pleasant and you watch the mesmerizing yellow lights of the highway as it dives into the tunnel through the mountain. This year I felt much stronger after the mountain. Walking the uphills, but I could keep running the rest. I reached Tegea after 24:08, almost an hour earlier compared to last year. I’ve made a mental note to bring a sweater next year in addition to the windbreaker as the morning was very cold and it wasn’t until 08:00 in the morning it got warm again. The climbs on the highway after the 200 km mark just never seemed to end and later the descent into Sparta. Turn after turn and you expect to get a glimpse of Sparta… just to discover another turn. After 30 hours and 52 minutes I was back at the Leonidas statue, 2 hours and 24 minutes faster than last year. And in much better shape. Last year the pain in my feet made running all but impossible during the last 20 km. At every major checkpoint I had moved up the rankings, eventually ending up as 45th overall.

It was also an exceptionally successful Spartathlon for the Swedish team with 6 finishes out of 8 starters (counting Japanese-Swedish, Greek-Swedish, and hmm, Dutch-Swedish) - a record as far as I know. Following tradition, The Spartan Mile (an initiative to promote physical activity among Spartathletes), was organised on the morning after the Spartathlon. This year we were honored to be joined by the Belgian delegation. I am extremely proud to have won this very special race on the 400m track just behind the Leonidas statue. The winning time was 1.29 and a course record (pending verification). This is after all not an easy race to prepare for.

51 weeks left… :-)

Steenbergen deel 1

Berlijn juli 2014, Sri Chinmoy Self-Transcendence 24 uur. Mijn eerste 24 uur wedstrijd. Begin langzaam is het advies dat ik heb gekregen en ik ga rond de 11 km/uur weg. Het loopt lekker. Ik zie Stu Thoms, Spartathlonwinnaar. Hij loopt bijna bizar langzaam en zit lang in de achterhoede. Voor mij loopt het uitstekend tot 04:00 uur ’s nacht (na 16 uur lopen). Ik krijg op een of andere manier een mentale tik uitgedeeld. Lopen zit er niet meer in. Ik ben moe en ik heb geen zin meer. De gedachte om nog acht uur te volbrengen op dit parcours maakt me niet echt happy. Ik hardloop eventjes en dan is het weer wandelen. Die Stu haalt me keer op keer in. Ik zie hem nooit wandelen. Langzaam klimt hij in het klassement en na vierentwintig uur wordt hij Duitse kampioen met 241 km. Voor mij wordt het uiteindelijk het km. Niet slecht voor een eerste keer maar het moet zeker beter kunnen. Het is niet zozeer het resultaat maar de volgende keer moet ik beter om kunnen gaan met zo’n tik. Ik wil een 24 uur doen, alleen hardlopend. Ik neem het mee voor de volgende 24 uur.
Steenbergen 9 mei 2015. Ik heb een goed voorjaar gehad zonder blessures en veel kilometers kunnen maken (rond 120 km/week). De 120 van Texel ging uitstekend en in Boston weet ik voor het eerst onder de drie uur te duiken in een marathon. Een PR is altijd een PR maar 200 km moet kunnen. Nog een hoger doel zou 216 km zijn (de grens om automatisch aangenomen worden voor de Spartathlon, zonder loting). De energiestrategie is als volgt: elk heel uur een powergel, daar gaan we nooit van afwijken. En half uur na de powergel iets anders zoals kleine mueslireep, kleine isostar colagelletjes of snoep-energy-blokjes. Aquarius en kokoswater te drinken. In de laatste twaalf uur tijdens de wedstrijd in Berlijn moest ik zo’n honderd keer plassen. Het leek wel alsof mijn lichaam geen vocht meer vast kon houden. Dus dit keer slik ik om de twee uur een zoutpilletje. Om geen energie te verspillen voor de wedstrijd vanwege schouwen met spullen etc. kom ik vrijdag al aan in Steenbergen en blijf ik in een hotelletje. Ik besluit om nooit boven de 10,5 km/uur te lopen. En op die manier energie te bewaren voor de tweede helft. Als het voor Stu lukt dan lukt het misschien ook voor mij. Snelheid is aan de ene kant belangrijk, aan de andere kant niet. Aan de ene kant moet ik mijn best doen om onder 10,5 te lopen. Het is geen natuurlijke snelheid voor mij. Tijdens mijn duurlopen zit ik meestal rond de 11-12. Ik zal me moeten dwingen om langzaam te lopen. Dat is het plan. Aan de andere kant besluit ik om me niet verder druk te maken om de snelheid of rondetijden later in de wedstrijd als het wat moeizamer gaat. Als het na een aantal uren zakt onder de 10 per uur dan is dat ook prima. Blijven hardlopen, daar gaat het om. Het wandelen uitstellen tot dat het onvermijdelijk wordt. En als ik uit de ritme komt, maagproblemen of wat dan ook, een rondje wandelen kan best, geen paniek, verassingen zullen wel komen, en het dan weer rustig oppakken.

Steenbergen deel 2

Ik moet helaas al om 10:00 uur uitchecken en ga naar een cafe om daar even een boek lezen. Later arriveer ik als eerste loper in ’t Cromwiel en spreek Peter Suijkerbuik en niet veel laten komen mijn loopmaatjes van Hardloopgroep Westerpark binnen, Bob Bock en Jesse Toet (hoogstwaarschijnlijk de jongste ultraloper van Nederland met zijn 19 jaar). Tenten opstellen en de spullen klaarmaken. Ik sta achteraan met Bob bij de start om niet verleid te worden om te snel weg te gaan. Het klassement na twee uur betekent helemaal niks. En na twaalf uur betekent het nog steeds weinig. Het gaat om de tweede deel. Het gaat niet om snelheid; het gaat om – hoe lang kun je blijven lopen? En uiteindelijk om te kunnen lopen moet je voor jezelf zorgen, tot het eind. Het begint prima. Het is wel beetje winderig en er komen een paar buien maar ze zijn zo weg. Het is lekker loopweer en zeker niet koud. Het gaat prima met T-shirt en korte broek. Jesse doet superwerk voor mijn en Bob’s verzorging en geeft ons wat we nodig hebben. Het gaat best hard voorin maar daar maak ik me niet druk om. Het is een fijn parcours, 2.3 km is een prima afstand. Als het donker wordt worden theelichtjes neergezet en dat creëert en mooie sfeer. Het speakersysteem wordt uitgezet en stilte valt. Wilma duikt rond tien uur op na de Eemmeerloop te hebben gelopen (en gewonnen!) en moedigt mij en Bob aan. Ik doe mijn Garmin uit die toch bijna leeg is en krijg Wilma’s. Uiteindelijk gaat zij en Jesse slapen om uitgerust aan de start van de zes uur te kunnen staan.
Het blijft 9-10 graden ’s nachts en ik zie geen reden om meer kleren aan te trekken. Zaterdag avond klets ik behoorlijk veel met mijn medelopers oude en nieuwe kennissen, maar als het donker valt heerst de stilte (onderwerpen die langskomen: Spartathlon, welke ultra’s je in zweden moet lopen, en vissen versus ultralopen als hobby o.a.) Ergens in de nacht krijg ik van Henri te horen dat ik op de derde plek lig. Het is niet zo makkelijk om te weten waar je in het klassement zit wanneer de radiostilte is gevallen. Op het resultatenbord zie je de rondetijd en het aantal rondes van jezelf en de zeven lopers die net eerder zijn gepasseerd. ’s Nachts wordt ik alleen door een iemand ingehaald en dat is Geert die echt als een trein loopt. Arjan die ook voor me ligt zie ik weinig van en dat zou moeten betekenen dat hij ongeveer op dezelfde snelheid zit. De ochtend breekt zo langzamerhand door. Het is een heerlijke stille nacht en een buitengewoon mooie ochtend te lopen.
Voor mij mag het best zo blijven en ik kijk er niet naar uit naar de drukte die zal komen met de zes uur loop, muziek, en meer mensen. Als het allemaal op gang komt valt het best mee en zorgt voor een beetje afwisseling. Als Wilma wakker wordt geef ik haar haar Garmin terug en besluit om verder te gaan zonder Garmin. Ik kijk er toch niet naar. Het gaat goed met de voedselstrategie en het lukt me om het plan te volgen, ook al smaakt elke gel erger dan de vorige. Ik stop met drinken van mijn flessen en ga over op de water van de verzorging. De zes uur start en het wordt drukker op het parcours. De zon schijnt en het wordt warmer. Ergens in de ochtend klim ik naar tweede plaats. Als ik maar blijf hardlopen is de tweede plek de mijne, denk ik. Ook de laatste zes uur blijft Geert me inhalen maar hij is de enige. Als ik merk dat het warm wordt drink ik extra water en ik gebruik de sponsen om nek, armen, en hoofd af te koelen, elke ronde. Jesse loopt een paar ronden met me mee en geeft mij zijn gel omdat ik een misberekening heb gedaan en tekort kom.

Steenbergen deel 3

Ook als de zes uur is gestart voel ik me redelijk goed. Geen issues met eten of drinken gelukkig. Het doet wel pijn zo’n beetje overal maar ik vraag me constant dezelfde vraag – is het zo erg dat ik moet wandelen? En het antwoord blijft nee. Ik moet wel vaak plassen. Wellicht omdat ik nu zo lang geen vast voedsel heb gegeten. Het gaat wel beter dan in Berlijn. Ik neem een extra zoutpilletje. Ik passeer de 200 en er wordt hard gejuicht bij de finishlijn. Het is een moment om van te genieten. En ik ben nog aan het hardlopen. 216 moet er in zitten. Focus. Jezelf niet gek laten maken. Blijven hardlopen, dat is het enige wat telt. Ik krijg veel aanmoedigingen van mensen langs het parcours, medelopers, en via het speakersysteem berichten van Hardloopgroep Westerpark. En van een bijzondere dame die bijna 24 uur lang op het parcours liep met een “Kanjer” spandoek. Al die aanmoedigingen geven je wel energie om door te gaan. Met een paar uur te gaan komen ook Jeroen en Giel, de vader van Jesse, om ons te supporten. Volgens Jeroen moet ik 220 kunnen halen. Zelf heb ik weinig capaciteit over voor hoofdberekeningen; ik vind alles best. Met nog ongeveer twee minuten te gaan passeer ik de finish. Bijna 221-iets. Het lukt me om en eindsprint te doen en het signaal luidt net nadat ik de verzorgingstent heb gepasseerd. Als ik ga zitten op een campingstoel besef ik pas hoe ongelooflijk veel pijn ik heb. Overal. Maak ik ben ongelooflijk blij. Het ik precies gegaan zoals ik het me had voorgesteld in de meest positieve zin. Geen zware geestelijke dipjes, geen maagproblemen, geen fysieke klachten. 24 lang hardlopen zonder te stoppen tot het eind, geen wandelen. Met de restmeters wordt het 222.010 meter.
Tijdens de prijsuitreiking lukt het de organisatie om alle prijswinnaars op het podium te krijgen zonder slachtoffers. We zijn allemaal best gaar. Een gedachte gaat wel door mijn hoofd – jaren geleden (ik woon nu achttien jaar in NL) heb ik overwogen om een Nederlands passpoort aan te schaffen (naast mijn Zweedse). Beetje leuk met nog een nationaliteit erbij maar uiteindelijk toch niet gedaan. Waar moest ik daarmee? In de Europese Unie hoeft dat toch niet meer. Stemmen in NL? Ik overleef wel zonder te stemmen. Maar… gisteren was het wel leuk geweest want dan was ik een nationaal kampioen geworden en die kansen komen niet zo vaak langs is mijn ervaring. Ik kom dan misschien niet in de geschiedenisboeken terecht maar ik kan wel tegen mijn collega’s bij de koffieautomaat op het werk zeggen dat ik de Nederlandse kampioen heb verslagen. Dat is wel wat waard (maar dan moet ik uitleggen wat een 24 uur wedstrijd is en dat kan natuurlijk soms wat tijd kosten).

Steenbergen deel 4

Misschien de belangrijkste vraag is na zo’n wedstrijd – wat neem ik mee voor de volgende keer? De meeste dingen gingen gewoon goed. Tempo en eten gingen prima. 24 uur in dezelfde kleren en schoenen - een paar oude versleten Brooks PureFlow. Voor kortere afstanden (t/m 100km) loop ik graag in Adidas boost of low/zero drop schoenen maar bij een 24 uur denk ik dat een beetje demping fijn kan zijn maar nog belangrijker – megaruimte (denk +15 mm) voor de tenen. Blaren (en zwarte toenagelen) vermijden is nummer een. Zonnebrandcrème had ik bij me maar niet aangesmeerd, had ik wel moeten doen. Bij de volgende 24 uur ga ik mijn Garmin in principe alleen gebruiken om de eerste uren niet te snel te lopen. Als de batterij op is loop ik prima zonder. Eten wil ik goed vooraf plannen maar drank is moelijker. In plaats van eigen flessen (of nog erger, bidonnetjes meeslepen) gewoon het water of sportdrank van de organisatie gebruik van maken. Na acht uur of zo wil ik sowieso alleen water en niks anders drinken. Ik geloof wel heilig in eten en drinken tot het eind. Met minder dan een uur te gaan heb ik me gedwongen om het laatste gelletje te eten. Met 2-3 uur te gaan is het makkelijk om te denken dat “nu red ik het wel” maar ik denk dat dat gevaarlijk kan zijn. Nog iets – na de finish ging ik meteen zitten op een campingstoel en nu heb ik een grote zwelling op mijn linker hamstring. Misschien bloedomloop verstoord of zoiets. Meteen zitten ga ik in ieder geval de volgende niet keer doen.
Dit zijn zo’n beetje mijn gedachten na mijn tweede 24 uur. Ik heb er oneindig veel van genoten. Een 24 uur is meer een avontuur dan een race en wat wel en wat niet werkt voor iemand is natuurlijk heel persoonlijk en onderdeel ven het plezier. Steenbergen is een in alle opzichten uitstekend opgezette race en ik ben graag weer van de partij. En nu, op naar… Sparta? (als het niet lukt dit jaar (wachtlijst #36) –dan wordt het 100% zeker 2016!).

Ik dacht dat het nu beetje rustig zou worden met lange afstanden (dit was de vierde marathon in vier weekenden). Maar… Keiko is lid van een hardloopgroep in Osaka (Umeriku running club) en ze hadden een (alternatieve) Osaka marathon bedacht – de Osaka marathon parcours lopen en vuilnis langs de weg oppakken. Zo’n leuk idee kon ik tuurlijk niet voorbij laten gaan. Dus samen met zo’n 20 man door Osaka gelopen vanaf de Osaka kasteel naar het zuidoostelijke havengebied (het is een point-to-point race). Met zo’n allen 30 zakken vuilnis verzameld). Osaka is sowieso en geweldige stad met enorme elevated highways. Terwijl Tokio meer een verzameling is van een 20-tal centra is Osaka meer gecentraliseerd. Na de marathon gingen we naar een sento (Japans badhuis) en daarna naar de jaarafsluiting van de hardloopgroep (en als eerste niet-Japanner ben ik nu lid van de Umeriku hardloopgroep). Ik werd ook uitgenodigd voor een trail. Op vier januari gingen we met zo’n vieren naar Kobe om daar via de Rokko berg naar Takarazuka lopen (28k, 1400 hoogtemeters). Wat hoger op de berg werd het door sneeuw lopen. Ik had geen trailschoenen meegenomen en ik kocht Salomon Speedcross 3 daarvoor en ze waren top. Echt supergrip in de sneeuw en modder en heel comfortabel. Voor de rest bijna elke dag gelopen dichtbij “thuis” in Uji tussen Kyoto en Osaka. 240k gemaakt in 2,5 week vakantie. En toch is het me gelukt om drie kilo aan te komen…

Het loopjaar 2014 krijgt een 4 (van 5). Nieuwe PRs op de marathon (3:05), 100 km (8:55), mijn eerste 24 uur gelopen (186km) en de Comrades onder de 9 uur waren de highlights. 11 marathons en 5 ultras. Qua kilometers komt 2014 neer op 2670 km (minder dan de 3140 in 2013). Dat had vooral mee te maken met de achillespeesklachten waardoor ik een aantal weken helemaal niet heb gelopen. Post-Comrades heb ik ook drie weken moeten rusten. De eerste helft van 2014: 865km en de tweede helft 1805. Vanwege de klachten in de eerste helft van het jaar heb ik de Spartathlonplannen moeten cancellen. Met betrekking tot trainen heb ik het aantal kilometers per week wat op kunnen schroeven en een doorsnee week zit ik nu op 80-90km. In een goede week zit daar een intervaltraining in (10x0.5km in 3:40 pace) en een tempoloop van 5-10km (rond 4:10 pace). Vorig jaar heb ik ook een aantal keer de marathonafstand afgelegd als lange duurloop. Ik heb wel het gevoel dat ik op de juiste weg zit en als ik doorga met elke week 1 interval + 1 tempo + rond de 100k totaal dan denk ik dat ik nog wat vooruitgang zou moeten kunnen boeken.

Wat zijn dan de hoofdprijzen voor dit jaar? Een marathon onder de drie uur zou echt fantastisch zijn. Misschien dat ik dat ga proberen ik Boston maar ik heb de 120 van Texel (ook best een uitdaging – je hebt maar 13 uur de tijd!) en Parijs marathon in de twee weken ervoor dus het zou best kunnen dat ik niet helemaal hersteld ben (maar goed, dat tapergedoe is toch niks voor mij…). Ik zal proberen om me in te schrijven voor de Spartathlon maar daar hebben ze een nieuw systeem met loting dus ik moet wat mazzel hebben. Als het niet lukt ga ik naar Berlijn dat weekend voor een sub-3 poging. Behalve sub-3 of de Spartathlon uitlopen zou een 200+ in een 24 uur tof zijn. Of het wordt Steenbergen of weer naar Berlijn. Ultrabalaton is een ander idee. Tevens heb ik me ingeschreven voor Stockholm ultra (100k) in augustus. Behalve bovengenoemde wedstrijden staan Egmond halve, Bosmarathon Aalter met Bob volgend weekend op het programma.

{ http://www.comrades.com/ }

{ http://dutchcoastultrarun.punt.nl/ }