- - www.loopje.nl - -
Wilma's Blogje
archief 2016
Dit is een archief, het actuele blogje staat hier.( Het laatste bericht staat bovenaan )
Date: Tue Dec 20 13:30:23 2016
text = Na de Spartathlon heb ik alleen nog de marathon van Amsterdam gehaast in 4.15u en daarna mijn standaard trainingsrondjes gedraaid, 's morgens voor het werk, 3 a 4x per week zo'n 20km. Een aantal keer in het weekend een ochtend- en middagtraining en eenmalig met Pieter en HJ van Apeldoorn naar Zwolle over het Maarten van Rossumpad, zo'n 55km. Dat was mijn enige marathon+ afstand in de voorbereiding. Was trouwens prachtig, met veel door het bos en over de heide. En toen was daar de 5e editie van de Langste Nachtloop waar ik voor de 4e keer aan de start stond. Plan was om de eerste 8 uur 75km te lopen en de andere 8 uren, 70 km. Dan zou ik mijn eigen record van vorig jaar verbeteren. Stap één lukte, maar al gauw merkte ik dat de kracht langzaam uit mijn benen gleed. Mijn tempo zakte en ik kreeg het gewoonweg niet meer op een hoger level. Het lag niet aan mijn nieuwe schoenen, van Merrell, die me blaarloos door de race hebben geloodst, het lag niet aan mijn eten, het ene halve uur een zelfgemaakt muesliballetje van abrikoos, dadel, muesli en honing en het andere halve uur een appelmoesje en elke twee uur een gel. Mijn maag verdroeg het allemaal trouw. Het weer was ook ideaal.
Wat mij het meeste tegenviel, was dat bij het aanbreken van de dag mijn vleugels niet tevoorschijn kwamen. Dat ik toen niet in een hogere versnelling kon komen, zoals vorig jaar. Nee, het slakkentempo bleef aan, het enige wat nog lukte was een enorme focus houden op die 200km grens. Mijn heup en knie gingen protesteren, logisch, want ik moest er letterlijk aan trekken om nog vooruit te komen. Aan de zijlijn hield Vincent (Kalkman) me op de hoogte van de aantal rondes die ik nog te doen had, hij bleef erin geloven en ik dan ook maar. Tijd voor een pitstop durfde ik niet meer aan, want t was krap aan. Ondertussen liep Linda de sterren van de hemel, verbrak ze eerst het baanrecord, vervolgens haar eigen pr om uiteindelijk uit te komen op bijna 224km. En wat liep ze nog goed aan het eind. echt heel knap. Het was wel een boeiend gebeuren, zo'n slotfase, ondanks de vele uitvallers, vooral ook op de 12 uur, maar de aanwezigheid van degenen die nog liepen, verbroederde wel. Zo jammer dat deze loop voor het laatst werd georganiseerd, maar ook wel begrijpelijk, want het blijkt toch een hele klus en dan is het vijf keer organiseren ervan toch nog best vaak. Bij deze dank aan hen die dit achter de schermen allemaal hebben geregeld. Wilma
Date: Tue Oct 4 14:48:08 2016
"Bij de 19km, toen was mijn witte t shirt nog wit en mijn hoofd nog fris
en mijn motivatie nog 100% om opnieuw te voet de finish te bereiken."
"Dit was rond de 25km"
Als je de spartathlon als een spel kunt zien, en dan voornamelijk op mentaal vlak en je legt er het spel Vier op een rij naast, dan zou ik graag die rij volmaken. Volgend jaar sla ik over, dan loop ik met zuslief de marathon van Berlijn, maar in 2018 ben ik er graag weer bij. Waarom? Omdat deze race je helemaal binnenste buiten keert met allerlei emoties, van twijfel tot genieten,
Ik voelde dat ik de finishline weer te voet zou bereiken. Tobias noemt me op dit moment een 'luie' loper, want ik ga er niet vol voor om nog zo snel mogelijk aan te komen, ik neem de tijd bij de verzorgingsposten, neem de tijd om onze Belgische loper Steven moed in te spreken, neem de tijd om de noedels van de vrouw van Kurt op te eten, om mijn schoenen wat losser te doen en om bij de twee na laatste post een potje te huilen&lachen tegelijk. Waarom? Vermoeidheid? Blijdschap? Een verzorgster voerde een theaterstukje met me op, zette me op een stoel, voelde mijn pols voor mijn hartslag, concludeerde dat ik medisch gezien niets mankeerde, vroeg 50 euro voor deze body check, kneep me vervolgens in mijn wang, sommeerde me op te staan en naar Sparta te gaan. Huppa, dit had ik even nodig. In de afdaling die volgde, was de runmodus weer terug. Heerlijk. Genoten. En t leuke was dat ik nog een paar lopers die wandelende meekreeg. Bij de finish wachtte de crew van Dick mij op met NL vlag. Wederom een groot spektakel. Evenals de lunch bij de burgemeester een dag later en de ceremonie met diner dansant maandagavond. De Spartathlon organisatie weet van uitpakken. Till next!
Date: Sun Sep 11 20:26:18 2016
text = De run van Winschoten 100km verliep volgens plan. Eerste twee rondes vlot, 11,5 km pu, toen afgezakt naar zo'n 10 km pu. Onderweg kon ik de warmte goed aan en lukte t me tot het een na laatste rondje ook ontspannen te voelen. Maar toen was daar de laatste ronde. Al snel ging mijn linkervoet zwabberen. Ik had dit ook na de 70km tijdens de Spartathlon en afgelopen keer in Steenbergen. Op t moment dat ik dacht, hupa even wat aanzetten voor de laatste kms. Terwijl ik probeerde mijn voet onder controle te krijgen, schoot de kramp erin. Dat vond ik wel eng, toen ontdekte ik dat t vooral gebeurde als ik een bocht naar links maakte. De bocht ruimer nemen was zeker een goede optie. Maar desalniettemin was ik uiterst bedachtzaam en heb ik af en toe wat geëxperimenteerd. Meer landen op de binnenkant van mijn voet of van een dribbelpas even een wandelstap, dat leek op een hinkstapsprong achtige beweging. Al met al reden genoeg om eens op internet te lezen hierover. Ton Peters suggereerde na afloop al dat dit wel eens te maken kan hebben met magnesium tekort. Nu slik ik hier al pillen voor. Maar ga de dosis verhogen van 200 naar 400 gr en ik start morgen met een kuur van drie weken bestaande uit zinksupplementen. Verder drie weken lang groene groenten en frambozen uit eigen tuin. Als ik dan niet klaar ben voor die voettocht naar Sparta.........
Date: Fri Jul 29 10:45:18 2016
text = Wat een vrouw die Wilma. Mijn grote voorbeeld wat hardlopen betreft. En dan ook nog de Sparta Loop doen. Wat geeft die vrouw je een energie. Ik kijk er na uit 27-08 50 km in Ter-Apel de monikkentocht. Joop de buurman
Date: Fri Jul 22 15:21:12 2016
Aalter 2016 - 24 uur - 197km en 650 meter. Bijna alweer een week later en inmiddels afgereisd naar Nepal wat nog best een pijnlijke
en vermoeiende onderneming was na zo'n lange loop, blik ik kort terug. Vooraf heb twee doelen, 24 uur op de been blijven, want ik
weet dat ik in Nepal weinig km's ga maken, wel wandelend maar niet hardlopend. En ik wil proberen in de eerste helft net zoveel te
lopen als in de tweede helft. Het liefst twee keer honderd km. Maar hoe onnatuurlijk voelt het om te starten met 8,5 km per uur,
dus ik mag van mezelf de eerste twee uur op gevoel lopen en daarna bewust afzakken in tempo. Over lichamelijke klachten hoor je me
deze race niet, hooguit dat ik na een tijdje geen gel meer kan zien en een beetje dizzy ben als ik bij de verzorgingspost stil sta
om wat te eten en te drinken. Wel beleef ik mijn eerste opvlieger (volgens Linda de Mol een onappetijtelijk onderwerp, maar ik ga
'm er gewoon in) Zo'n rond een uur of twee in de nacht, ik draai om bij de keerlus en krijg het opeens heel warm. Een kort moment
en ik vraag me af wat dit is. Kan het nog niet gelijk plaatsen, maar nadat het zich een aantal keer herhaalt, moet ik eraan
geloven. Mijn twee oudere zussen grapten er laatst over dat ik hier vast geen last van zou krijgen, gezien al dat geloop. Nu,
bijna een week verder, moet ik helaas bekennen dat ook ik er niet aan ontkom. Mannen, jullie zijn gezegend dat dit jullie bespaart
blijft, echt.
Ondertussen moedigt Tobias me elke ronde aan, hij moest helaas na de marathonafstand stoppen vanwege griepverschijnselen. Met nog 10 uur te gaan, kruipt Erwin uit zijn tentje en ik vertel hem dat ik met ''maar''' acht km per uur weer een 200+ zou lopen. Ik voel me nog zodanig ok dat ik dat wel zie zien zitten. Terwijl Erwin via een GR route richting Brugge gaat lopen, blijf ik mijn rondjes draaien, de zes uur lopers komen erbij en het weer gaat beetje bij beetje lijken op wat ons in Griekenland te wachten staat. Ondertussen haal ik Patricia in die steeds een ronde op me voor liep. Ze heeft last van haar knie en geeft aan dat ze niet meer gaat hardlopen. Hierdoor kom ik op de eerste plaats te lopen. Nog even houd ik mijn focus van vier rondjes per uur vast. Met nog drie uur te gaan, krijg ik mijn twee vriendinnen in het vizier die speciaal voor mij naar België zijn gekomen. Terwijl zij mij juist stimuleren om vooral door te gaan, ga ik steeds even wandelen als ik hen zie en om het rondje loopt een van hen mee, maar het tempo zakt toch. Op dat moment kan het met niet schelen, ik maak toch mijn kms wel en dat is het allerbelangrijkste in de voorbereiding op de Spartathlon. Alhoewel, nu ik dit schrijf, vind ik het toch jammer dat ik de focus op doel twee niet heb kunnen vasthouden. Reden genoeg om weer op zoek te gaan naar een nieuwe vierentwintig uur.
Date: Mon Jul 4 20:50:03 2016
text = Triple Marathon 1e in 4.18 (samen met Jannet laatste twee km gelopen, voelde als Tour de France, herinneringen opgehaald), 2e in 4.14 en laatste in 4.04. Dit maakt samen 12.36 = precies 10km p/u. Zonder voorbedachte rade. Heerlijk om je zo sterk te voelen.
{for the record, van het hoofdblog: }
Date: Sun Jul 3 09:30:35 2016
text = Triple Marathon van Eelde naar Wardenburg. Van NL naar Duitsland.Met een herstart na elke marathon. Dat was gezellig want zo sprak je nog een deze en gene. Na de 2e marathon liep ik 12 min achter op de nummer 1. Ik waagde de gok en ging er vandoor. Geest&lichaam werkten goed samen. Ik stond mezelf toe elk half uur even te wandelen om wat te drinken en verder deed ik gewoon mijn best om haar minstens 12min voor te blijven. En dat lukte. Super goed georganiseerde loop met geweldige catering.vlgnd jaar mshn iets voor HGW? Je kunt de marathon s nl ook in estafette lopen. Wilma
Wardenberg, Wilma: "12 minuten na de 3e marathon is duidelijk dat ik deze editie van de Triple marathon bij de dames heb gewonnen. Me is happy!"
Date: Tue Jun 28 17:52:51 2016
Een intervieuw met Wilma, door Sander Roks :
De publicatie:
http://www.vice.com/nl/read/wilma-is-50-en-houdt-ervan-om-36-uur-achter-elkaar-te-rennen
De tekst:
Wilma is 50 en houdt ervan om 36 uur achter elkaar te rennen
Wilma Dierx is 50, lerares Nederlands aan het Hout- en Meubileringscollege in Amsterdam en heeft als grote hobby ultrarunnen. Dit is het hardlopen van zulke grote afstanden dat jij en ik waarschijnlijk bewusteloos in elkaar zouden zakkenals we het nu zouden proberen. Soms rent ze zelfs 245 kilometer binnen 36 uur. Voor Wilma is het haar lust en haar leven. Ik wilde meer weten over haar extreme hobby en sprak met haar af.
Toen ik hoorde wat jij deed moest ik denken het boek The Long Walk van Stephen King. Die gaat ook over mensen die dagenlang moeten blijven rennen.
Oh, leuk! Die moet ik maar eens kijken!
Maar dat is een horrorfilm. Als mensen het niet volhouden worden ze doodgeschoten.
Oei.
In dat boek is is het lang achter elkaar rennen een marteltechniek, maar dat ligt voor jou anders.
Ja, ik vind het fantastisch. Dat ik op eigen krachten, zonder hulpmiddelen, van A naar B kan komen, dat vind ik het mooiste wat er is.
Je bent ongeveer de leeftijd van mijn moeder, maar ik zie mijn moeder niet zomaar driehonderd kilometer achter elkaar hardlopen. Jij wel.
Maar jouw moeder heeft kinderen, he. Ik niet. Ik ben vrij laat begonnen met hardlopen, zo rond mijn dertigste, toen veel van mijn vriendinnen kinderen kregen. Ik dacht: laat ik iets doen met mijn vrije tijd. En ik bleek aanleg te hebben om heel lang te kunnen hardlopen. Op mijn 39e liep ik de eerste marathon, dat ging goed, en daarna ging ik steeds verder rennen.
Wat was je eerste lange afstand?
Ik deed een keer op zaterdag een marathon en op zondag een 6-uursloop. Dat is zes uur hardlopen totdat er een fluitje afgaat.
Hoefde je niet te herstellen dan?
Jawel, ik heb 's nachts geslapen, maar ik zag toen ook mensen die de hele nacht door hadden gerend na de marathon en zondags ook nog. Zij finishten tegelijk met de lopers die aan de 6-uursloop mee deden. Zij hadden in totaal 24 uur gelopen. Ik dacht: dat vind ik leuk, dat wil ik ook. Dus een jaar later rende ik na een marathon gewoon door, de nacht in. De ochtend daarna rende ik nog steeds en kreeg ik 6 uur voor het einde gezelschap van 6-uurslopers en werd ik nog eerste ook. Toen wist ik: dit is het voor mij!
Wat voor afstanden ren je nu?
Binnenkort ren ik weer 245 kilometer van Athene naar Sparta, daar mag je 36 uur over doen. Mijn record is 31,5 uur.
Hoe herstel je na zo'n tocht? Zit je dan een paar dagenuitgeput in een stoel?
Nee, ik herstel heel stel. Ik kom ook niet hijgend over de finish ofzo, ik ga naar andere lopers toe om te vragen hoe het hen is vergaan. De eerste dagen zit ik nog vol met adrenaline, dan kan ik niet eens stilzitten. Als die adrenaline eruit is, dan kak ik een dag of wat in. Ik plan de week erna niet veel afspraken en ga hooguit een half uurtje hardlopen om de spiertjes warm te houden.
Haha, een uurtje hardlopen is voor veel mensen al doodvermoeiend.
Ik kan me in een uurtje ook flink moe maken, hoor. Dan ren ik vijf keer 500 meter op en neer. Maar ja, dan sprint ik wel. Normaal ren ik tussen de 8,5 en 11 kilometer per uur. Vorige week rende ik drie kilometer lang 13,5 kilomter per uur en was ik helemaal gebroken. Ik kon even niet praten. Maar als ik op mijn goede tempo zit, kan ik eindeloos door blijven rennen.
Is het wel gezond?
Ik heb een hele zuinige manier van lopen. Ik stamp niet hard en mijn lichaam reageert er goed op. Mijn dokter heeft nog nooit gezegd dat ik dit niet mag doen.
Waar denk je allemaal aan als je meer dan 30 uur aan het hardlopen bent?
Dat ik ieder half uur moet eten en drinken, daar moet je alert op blijven. Ik heb altijd zakjes appelmoes en een reep bij, of ik maak zelf muesliballetjes. En ik kom op ludieke ideetjes voor m'n verjaardag bijvoorbeeld, of voor m'n werk. En dan ben je weer een kilometer verder. Ik luister nooit muziek en heb geen telefoon bij me. Soms praat ik met andere lopers en anders ren ik alleen. Ik geniet van het rennen, en daarom voel ik me nooit eenzaam.
#################
Date: Mon May 30 17:08:57 2016
text = 100 km in Amsterdamse bos bij de organisatie Sri Chinmoyteam. Voor de tweede keer liep ik hier 44 rondjes van ruim 2 km. Zoals gebruikelijk ging het in het begin wel lekker, fantaseerde ik dat als elk rondje één km was, we maar 44 km hoefden te lopen. Ik liep op met Jeroen Leijnse die zijn debuut maakte op de 100km en Steven Vanmolecot die net als ik naar de Spartathlon gaat. Dit gezellige samenzijn duurde toch wel zeker drie uur en toen viel het trio uiteen en ging ieder zijns weegs. Ik kon het tempo van 10km p/u goed vasthouden. Jannet liep af en toe een ronde mee en toen de 50km lopers op het parcours kwamen, haalde ik verrassend genoeg Joke in. We wisten van elkaar niet dat we aan deze loop mee zouden doen. Toen ik nog zes rondjes te gaan had, nam mijn geest de overhand met de gedachten het is maar een training hoor, een pr zit er toch niet in, dus je hoeft niet het onderste uit de kan te halen. Wat vervolgens resulteerde in een minuut verval per ronde, wat een eindtijd van 10u06min opleverde. Onderweg had ik wel al bedacht dat t weer tijd is voor wat snelheidstraining en warmtetraining. Dus ik heb een 20 rittenkaart voor de Bikramyoga gekocht en er gelijk vanochtend om 06 uur vlot heen gelopen, in 40 graden 1,5 uur oefeningen gedaan en weer vlot terug. Dit wordt de komende maandagochtenden mijn nieuwe vorm van vrijetijdsbesteding, allemaal voor het goede doel: zaterdag 1 oktober te voet aankomen in Sparta zonder een al te groot gevecht met de mogelijke hitte onderweg.
Date: Tue May 24 17:10:29 2016
Begin dit jaar had ik bedacht zoveel mogelijk nieuwe loopjes te gaan doen. Een ervan was afgelopen weekend, de zogenoemde dubbeldekker in Steenbergen. Zaterdag een marathon en zondag een 6 uursloop, 6 uur voordat de 24 uursloop ten einde was. De marathon startte een uur na de start van de 24 uurslopers. Bob genoot tijdens het eerste uur van zijn tijdelijke voorsprong op de rest van het peloton wat hem de titel ''de man van het eerste uur'' opleverde. Hij genoot hier zichtbaar van en wist natuurlijk wel beter dat dit feestje van korte duur was. Terwijl de 24 uurslopers doorliepen, bakte ik wat pannenkoeken vanuit mijn tentje en bracht ik de nacht slapend door. Appeltje eitje zou je denken ten opzichte van al die lopers die de hele nacht doorliepen. Dat klopt deels, want aan zo'n dubbeldekker zaten weer andere zwaarte-elementen, die althans voor mij golden. De belangrijkste was dat ik beide onderdelen voluit wilde gaan, niets geen relaxed tempo met af en toe even wandelend wat eten en drinken. Dat betekende dat ik flink aan de bak moest. Zaterdag, tijdens de marathon, knalde mijn hoofd na een uur al zowat uit elkaar van de hitte, kneep elke ronde een spons uit boven mijn hoofd, het hielp me een beetje, maar een pr ging echt niet lukken. Het moest werkelijk uit mijn tenen komen met aan het eind opeens weer zo'n moment dat ik geen controle had over mijn linkervoet. Dat had ik twee jaar geleden ook bij de Spartathlon. Maar ik wist t zodanig onder controle te krijgen door voorzichtig en vooral heel bewust te landen met die ene voet waardoor het weer herstelde tijdens het lopen. Ik kwam als tweede over de mat met 31 seconde na mij nummer 3, Heidi. Na het douchen bleef de kramp in mijn voet schieten en moest ik noodgedwongen wat heen en weer lopen in de kleedkamer voordat ik weer een poging kon wagen mijn sokken aan te krijgen. Wat moest dat worden de volgende dag?
podium 1
Met grote tegenzin stond ik zondag op, op naar het tweede deel, de 6 uursloop. Veerle en Xavier stonden er ook weer, net als de dag ervoor en het uitslagenbord liet zien dat er op de 24 uur nog heel wat lopers heel goed bezig waren. In de nacht waren er ook 12 uurlopers van start gegaan, dus er was aardig wat bedrijvigheid op het parcours. Al snel voelde het veel beter aan dan gister, dit kwam vooral door het weer. Het regende soms zelfs een beetje. In de een na laatste ronde haalde ik zelfs de nummer één in en wist ik er nog een flinke eindsprint uit te halen. Wat is lopen dan toch een heerlijke sport. En wat een genot om al die gelukkige 24uurslopers te zien, Bob die zijn PR ruimschoots verbeterde met 11 km, Arjan die besloten had om 200+ te lopen en zich aan zijn woord hield. Iris die de hele race al op kop liep bij de vrouwen en dit volhield, eindigde met 195km en bleef gewoon praatjes houden onderweg, Mo die twee weken na zijn vorige 24u weer aan de start stond, Wim die 1e werd bij het NK met 215km en zo diep was gegaan dat hij tijdens het volkslied het podium noodgedwongen moest verlaten, er werd zelf 241 km gelopen door de winnaar en op de 12 uur 140km!
podium 2
Steenbergen heeft ons weer een geweldig sportweekend geboden en al ben ik hier al 9x aan de start verschenen, ik kom zeker terug.
Date: Tue Apr 26 01:20:17 2016
Mijn 12e vierentwintiguursloop liep ik deze keer weer eens over de grens, in de buurt van Dortmund, rondom de Seilersee. Een parcours met wel wat hoogtemeters waar ik zaterdag om 12u met Bob en Tobias aan de start stond. Erwin zou 6 uur later inschuiven tijdens de 12uurs loop. Toen ik na 207 km stopte vanwege het verlossende fluitsignaal had ik 3220 hoogtemeters afgelegd. Het was veel op en neer, wat in de loop van de race wel ging opbreken. Zoals altijd liep ik de eerste uren als een kieviet. Kletste hier en daar wat met medelopers en voor ik het wist werden de 6 uurs lopers vervangen door een nieuwe groep lopers, die van 6 uur ´s avonds tot de volgende ochtend 6 uur mee zouden lopen. In die groep zat Erwin dus. We liepen een paar rondes samen op, daarna vergezelde hij Tobias nog even. Ondertussen had ik een steentje in mijn schoen die me zo irriteerde dat ik even ging zitten om ´m eruit te halen. Ik ontdekte vervolgens een fikse blaar bij mijn grote teen. Auw. Steentje eruit, sok weer aan en lopen. Maar toen ging ´t in mijn hoofd zitten, die blaar moet even bedekt worden met een pleister, maar de mobiele EHBO´ers die ons continue tegen de richting in tegemoet wandelden, hadden zoiets niet bij zich. Laat dan maar zitten en verrek, na twee rondjes had ik er al geen erg meer in. Wel kreeg ik het koud, tijd voor muts, handschoenen en een warm bakje spaghetti..Helaas moest ik zeker twee minuten wachten voor ik aan de beurt was bij de verzorgingspost en de saus bleek behoorlijk pittig.veel te scherpe saus. Na twee happen had ik er al genoeg van, jammer. Maar de halve bakjes thee met citroen en honing, aangevuld met bruiswater, was de ontdekking van de race. Dat neem ik volgende keer ook mee, gewoon in een thermoskan. Dan heb je eigenlijk twee vliegen in een klap: eten (honing) en drinken (thee). Kennis gemaakt met Wolfgang Schwerk, Duitse legende die grote resultaten heeft bereikt met zijn loophobby.
Mijn zus vraagt zich af of hij wel een baan heeft naast al dat lopen. Heb t hem niet gevraagd. Wel tips gekregen over een andere loopdroomwens: de 3100mijlsloop in New York. Twee uur voor t eind startte een estafette met kinderen van basisscholen uit de omgeving. Die liepen over hetzelfde parcours en brachten weer wat leven in het inmiddels redelijk uitgestorven deelnemersveld. Ook vertelde Erwin, die na een paar uurtjes tukken in de auto weer in de rol van verzorger was gekropen. dat een baanrecord er nog in zou zitten. Dan moest ik in die laatste twee uur nog 'maar' 17km lopen. Mijn tempo lag daarvoor beduidend te laag en mentaal kreeg ik de benodigde snelheid er niet meer uitgeperst. ''Eerst maar dat limiet voor de spartathlon, als ik daarna nog over heb, zien we wel verder' bedacht ik zo. De eindsprint die in t laatste kwarier toch nog volgde, ging als een speer. Heerlijk, maar ik kwam alsnog 771m te kort. Misschien nog eens poging wagen met heuveltraining als 'voorgerecht' en thermoskannen met citroenthee en honing tijdens t hoofdgerecht. Kijk er nu al naar uit ondanks mijn zeer gevoelige voetzolen op dit moment. Wilma
Date: Thu Apr 21 21:30:10 2016
text = Hierbij moet ik denken aan een uitspraak van Erwin:"op een dag denk je: hoe ben ik hier nu terecht gekomen?" en dat waren profetische woorden voor veel lopers. Voor je het weet ben je ergens aan het lopen en je verbaast jezelf. Dus wie weet trekken anderen ook nog eens de stoute schoenen aan. Ik zie het niet gebeuren maar er was een vaag plan om een 24 uur in het Vondelpark te organiseren. In dat geval zou ik het gaan proberen! Waarom niet, the sky is not the limit! Groetjes, Joke en succes daar!!
Date: Thu Apr 21 21:21:27 2016
text = Komend weekend doe ik samen met Bob en Tobias mee aan Der 9. Iserlohner Stadtwerkelauf, een 24 uursloop rondom de Seilersee in de buurt van Dortmund met onderweg een heuveltje over een stuwdam heen. Het parcours is 1,77km lang en wij zijn te volgen via http://my.raceresult.com/38033/results?lang=de.
Op naar een nieuw avontuur met maar liefst 45 vrouwen aan de start. Ik ben benieuwd, heb er zin in. Ja ja, ik snap dat vele lezers dit niet begrijpen, 24 uur lang rondjes lopen. Hoe kun je daar nu zin in hebben? Moeilijk uit te leggen, zou bijna zeggen ''trek de stoute schoenen aan en probeer het eens uit''. Misschien maakt Magda nog een voorbeschouwing.
Date: Mon Apr 11 22:30:46 2016
text = Hoi Wilma, je blijft verbazen met wat je allemaal presteert. Ondanks je inspanningen op zaterdag er op zondag in Rotterdam toch nog een 3.41 uithalen samen met Tobias, knap werk hoor. Nee dan ik, ik spit slechts de tuin tweespaden diep om, ook zwaar werk trouwens... Groet, Jeep
Date: Mon Apr 11 15:23:03 2016
Zo, ben weer een dubbeldekker rijker. Zaterdag in alle vroegte naar Hoevelaken vertrokken voor de start van de Zuiderzeestraat-run die liep via acht verschillende gemeentes naar Hattem over een afstand van zo'n 66 km. Drie ultra's die de afstand solo gingen afleggen, waarvan twee mannen met fietsbegeleiding en ik, only the lonely. Kreeg een pakketje plattegronden mee en de mededeling dat de route nagenoeg recht toe recht an was. We will see. Ik liep de eerste kms met Henk Jaap Frens die uiteindelijk het parcoursrecord verbrak met 5 min (was 6.07). Dat ik toch niet zo'n goede kaartlezer ben, bleek vlak voor Harderwijk. Ik vervolgde het fietspad met de woorden in mijn achterhoofd dat ik de weg moest vervolgen als er geen aanduiding was. Maar ik had toch de stad in gemoeten. Een welwillende fietser nam de tijd om met mij naar het kaartje te kijken hoe ik het beste weer op de route kon komen. '"Als u aan het eind van deze weg schuin oversteekt en dan links die woonwijk ingaat, ziet u daar een schooltje. Daarachter loopt een pad en daar moet u dan weer rechts en dan ziet u het vanzelf''. Ups, dat zijn nogal wat instructies om te onthouden, als dat maar goed gaat. Ik vervolgde mijn pad en bij de eerste beste straat die ik wilde oversteken, zag ik rechts een spoorwegovergang, met een meneer met een hesje van de organisatie. Mijn redder. Gelukkig bleek ik alweer op de route. Maar mijn voorsprong had ik moeten prijsgeven. Henk Jaap was zo'n 10 minuten geleden al langsgekomen. Zo kreeg ik er een uitdaging bij, hem inhalen.
Ik was in de veronderstelling dat er ook verzorging was onderweg, zo had ik op de site gelezen dat er verzorgingsposten waren. Mijn simpele gedachten was dat daar dan vast ook wel wat te eten zou liggen. Maar helaas, het was een geheel selfsupported race. Gelukkig had ik twee knijpappelmoesjes en twee gelletjes mee en had ik de avond ervoor gelezen over het lenige brein en dat je meer kunt, ook al voelt het soms anders. Zo ook dus vandaag, de kracht in mijn benen was voor mijn idee verdwenen als sneeuw voor de zon, maar ik heb voor hetere vuren gestaan, dus ik wist wel dat ik die finishlijn zou halen. En ik ging er ook wel lol in krijgen dat ik op kruispunten op mijn kaartje moest kijken welke straat ik moest inslaan. Pas rond 10km voor het eind kwam de eerste estafetteloper me voorbij en vlak voor de finish de tweede. Hierdoor was met recht een sololoop. In het laatste dorp waar ik door kwam ging een terras vol mensen voor me staan en klappen. Thanks voor deze boost. Opmerkingen als ''goed zo, het is nog maar een klein eindje'' ontving ik met een glimlach. Hoe ver is een klein eindje? Doet er niet toe, ik loop en ik ga zo finishen. Want ziedaar, het bordje met 500 meter, wat aanduidde dat ik er inderdaad bijna was. De organisatie bestond uit veel lieve vrijwilligers die er ondermeer voor zorgden dat de stoplichten op groen sprongen als wij aan kwamen lopen. En ondanks dat ik de enige vrouw was in het gezelschap schreven ze deze zin op hun site: Wilma Dierx werd de beste dame bij de ultralopers in een tijd 6:17:10. Organisatie, bedankt!
Geen groter contrast kon ik me bedenken, want de volgende dag stond ik aan de start van de marathon in Rotterdam. Terwijl Tobias met me mee hobbelde, althans, zo voelde dat, deed ik mijn uiterste best de hazen van 3.45u voor te blijven. Ik gleed van de ene up in de andere down en zo ging het op en neer en het rare was dat ik dat niet eens erg vond. Dat ik enigszins moeizaam liep, gaf mij het idee dat ik hier een heuse training aan het afleggen was. Straks in Seilersee, tijdens de 24 uur, zal ik deze momenten ook hebben en ga ik ook door. en nu ook. En de hele weg vertrouwde ik erop dat het ging lukken, ook toen de 3.45u haas Sjaak Bus me inhaalde rond de 25 km. Ik liet me niet gek maken, hij liep te snel las ik van mijn horloge af. Zo ook de haas die me 7 km voor de finish voorbij kwam. ''Aanhaken'', riep die. Nee hoor, want ook jij gaat te hard, ik heb koers bepaald en houd me er aan. Meer dan voldaan, ook al was 't bij verre na geen pr, liepen Tobias en ik na 3.41 onder de finishlijn door. Het biertje na afloop met Bob smaakte ons zeer goed en de zon maakte het feestje compleet.
Date: Fri Apr 8 18:01:10 2016
JKM: voor en na de race. fotografie: Bas Beentjes
Date: Sun Mar 27 20:49:16 2016
JKM 2016. Net als voor anderen, was er voor mij ook veel aan gelegen om deze keer de eindstreep te halen, nadat ik 4 jaar geleden aan het eind van de Hondsbossche Zeewering niet verder mocht, omdat ik buiten de tijdslimiet zat. Deze keer was ik ruim op tijd binnen en blik ik terug op een bijzondere nacht in alle stilte en een drukke zaterdag vol met dagjesmensen op het strand. Toen we in Hoek van Holland vertrokken, had ik al snel het idee dat ik de laatste was. Geen lichtjes achter me te zien en voor me zag ik alleen een paar rode lampjes die sommige lopers op hun rugzak hadden gedaan. Ik was uiterst waakzaam dat ik niet op die zandmotor terecht kwam en was ook al snel in gedachten verzonken. Over morgen, dat ik Mark Zwart zou tegenkomen op het strand, over de komende week, dat ik dan 200+ wil lopen, over mijn komende 24 uur, dat ik dan eens een heus etensplan ga bedenken. Ja over dat soort dingen liep ik te denken en guess whats happend, loop ik bijna tegen een paal op. Hoe kien ik t zo uit. Afijn, ik bereikte Scheveningen en was blij met het asfalt onder mijn voeten, sjeesde er overheen, heerlijk. Maar al snel was daar weer het strand waar we onze weg vervolgden Op naar IJmuiden waar een bootje klaar lag om ons naar Wijk aan Zee te brengen. Onderweg kwam ik op te lopen met Ferry, niet dat we iets zeiden tegen elkaar, we wisselden hooguit twee woorden, hij liep achter me en dat zorgde dat ik mijn tempo hield. Bij de verzorgingsposten pakte ik wat te eten en liep gelijk weer door. Ferry had wat meer tijd nodig en als hij er weer was, pakte ik weer een wat vlotter tempo op. In de buurt van de Wassenaarse slag werd het mistig en de damp die ik uitblies, dwarrelde steeds voor mijn gezicht omhoog, zonder lampje had ik daar geen last van, dus die ging toen uit en ondertussen werd het al een beetje licht. Om 06.06 zag ik de eerste bebouwing van Zandvoort en had ik er bijna 50km op zitten. De lucht was prachtig rood gekleurd, dat beloofde een mooie dag te worden. We vervolgden onze weg, maar bij de boot werd de samenwerking tussen Ferry en mij ''ontbonden'', hij kon nog net mee met de boot, ik moest wachten op de volgende.
Tijd om het thuisfront te informeren over de stand van zaken. Zo kon ik ook even rustig de tussenstand bekijken, wat doen de dames het geweldig. Allen nog in de race en hoe. Ik zou uiteindelijk de hekkensluiter zijn en ervoor zorgen dat er een 100% finishgehalte voor dit geslacht werd gerealiseerd. De boottocht was spectaculair, we moesten met een grote bocht om een tanker heen waardoor we flink schuin gingen, zeker 50km p/u, hard dus, mijn muts trok ik nog even stevig over mijn oren, zou zonde zijn als die afwaaide en ik hield me stevig vast want overboord slaan zou niet handig zijn, is me jaren geleden eens gebeurd, viel ik van een tjalk midden op de Waddenzee tijdens een teamuitje doordat we hals over kop overstag moesten en ik niet snel genoeg het zwaard uit het water kreeg. Toen duwde een collega me opzij om 't van me over te nemen en voor ik 't wist lag ik erin. Was ook spectaculair maar dan anders. In Wijk aan Zee moest ik me binnen melden en zag er vele bekenden van de lopers die een uur later zouden vertrekken naar Den Helder. Ik had nog ruim de tijd om de finish te halen en was toch al laatste vrouw, dus ik nam het er van, even gezellig met deze en genen wat bijkletsen met kop thee en ruim voldoende moed voor en zin in het volgende deel van de tocht. Op naar Den Helder. Het strand lag er prachtig bij en nog even voelde ik me almost only the lonely. Een vrouwtje die haar hond uitliet vroeg me wat ik aan het doen was, ze dribbelde een stukje mee. Haar zoon woont in Brighton en is ook ultraloper. Hij had net een 100km over the Seven Sisters gelopen. Ze zou hem laten weten dat het nog gekker kan, duidend op die 25km meer die ik liep. Gaf haar de site van ultraned. Die zou ze doorgeven, dan zal ze ontdekken dat sky not the limit is. Ik merkte dat ik moeite had om mijn tempo vast te houden, maar gelukkig bleef ik wel lopen. Helaas geen Mark deze keer, maar wel werd het steeds drukker op het strand en kwamen er stukken tussen waar het lastig lopen was, vooral na Camperduin. Daar was het behoorlijk ploeteren en kreeg ik Ferry weer in zicht. Zijn liesblessure speelde op en hij kon niet meer aanhaken. Inmiddels had ik weer een plan, finishen binnen de 15 uur. Want bij de Spartahlon moet je de eerste 123km ook in 15 uur lopen. En zo liep ik vanaf de laatste post waar ik nog even had genoten van een paar mini pizzarondjes in ruim 10km p/u naar de finish met de gedachten ''Gelukkig, ik kan ook nog hardlopen''. Dat voelde goed, na zo lang rustig gelopen te hebben. En ja hoor, I made it, laatste vrouw, dat dan wel, maar wel in precies 15 uur. Op naar een nieuw loopavontuur.
Date: Sun Mar 13 14:26:09 2016
text = Sallandtrail, eindtijd 8 uur en 9 minuten. Zo, dat was loopje nummer twee waar ik dit jaar voor het eerst aan deelnam. Toen we nog 20km te gaan hadden, bedacht ik dat het toch mooi zou zijn als ik die binnen de 2 uur zou afleggen. Dan zou ik binnen de 8u finishen. Ik heb het geprobeerd, maar het lukte me toch niet om het tempo van 10km p/u vast te houden. Bij de laatste drinkpost troostte ze me met de mededeling dat ik lang nog niet de laatste loper was. Thanks for the message. Bijzonder om te ervaren dat ik op het platte vlak, met asfalt flink kan aanzetten en door de weilanden en bospaden met boomwortels zowat stil sta. Ook al keek ik bijna continue naar beneden om te voorkomen dat ik zou struikelen, gebeurde het me toch twee keer. Gelukkig niets beschadigd. Blijk expert te worden hierin. Veel bekenden, liep soms met een paar op die ik in het bos moest laten gaan, maar in de tweede ronde die over de hei ging (prachtig!) weer inhaalde. Het was met recht een dag hardlopen, waarbij we de zon zagen opkomen op weg naar de start en onder zagen gaan op de terugweg. Om er een weekend van 100 km van te maken, stond ik vanochtend alweer om 07.30u buiten, op weg naar de Febo op de Amsteldijk waar mijn zus op me stond te wachten. Samen een rondje Oost gelopen en via een lus, na 25 km weer terug. Met zeker 10 km in 12km p/u zodat ik ook weer wat aan mijn snelheid heb gewerkt. Altijd prettig als je die in de benen hebt tijdens lange lopen ervoer ik gister maar weer eens. Bertus, ik beloof je, ik kom nog eens terug. Het is een mooi loopje, top georganiseerd met zoveel ultralopers, het leek wel een reünie. Wilma
Samen met lief loopmaatje Jet Klomp
finishfilm met dank aan Léonie, winnares van deze trail, tevens mijn privéchauffeur van deze loop
Date: Tue Feb 23 17:28:54 2016
text = Om mijn plan om dit jaar vooral deel te nemen aan nieuwe loopjes deel te nemen, liep ik afgelopen weekend mee met de Texeltrail. Ja een trail, met hooguit 2,3% asfalt. Wat een sympathieke loop. Perfect geschikt voor de hardloopgroep. Want je kon kiezen uit een ronde van 15, 25, 40 of 50 km. Hoe verging het mij? Omdat ik met de trein de eerste boot niet kon halen, had Martien Baars aangeboden mij op te wachten bij aankomst op Texel en af te zetten voor de startlijn. Hierdoor kon ik met de tweede boot naar Texel. Wat een service. Ik voelde me echt een vip. Ik startte 10,5 minuten later dan de rest. De route ging strand op strand af, door de Slufter, natte voeten gehaald. Mijn schoenen zaten te los waardoor ik ze bijna verloor in die natte drap.
Date: Sat Jan 2 10:11:43 2016
text = Wilma, bedankt voor al jouw mooie verslagen afgelopen jaar van al je ultra en super ultra lopen. Onvoorstelbaar hoeveel kilometers jij wel niet gelopen moet hebben en waarbij jouw doorzettingsvermogen zeker een grote rol gespeeld heeft. Er zijn maar weinigen die je het na doen. Geniet van al je volgende plannen in 2016. Groet Magda