Het laatste berichtje op dit blogje van mij stamt alweer uit 2013. Heb dit jaar al weer enkele mooie avonturen mogen beleven, waarvan de Marathon des Sables in april een hoogtepunt was. Afgelopen juli trouwens ook twee prachtige trails gelopen in de Ardennen, van respectievelijk 10 en 18 kilometer. Bij die laatste moesten we (ik liep samen met Chiel, de vader van Jesse) twee keer een flink stuk door een pikdonkere rioolbuis kruipen, een ook voor mij geheel nieuwe en spannende ervaring. Eind deze maand loop ik in Zwitserland mijn jaarlijkse trail aldaar samen met Wilma (je snapt dat het dan niet bij 10 km blijft:)) en enkele andere zeer geoefende lopers. Frank moet hem deze keer vanwege andere vakantieverplichtingen overslaan. Dat is jammer voor mij, daar de achterhoede daardoor minder sterk vertegenwoordigd is, maar het is zoals het is:)! Tegenwoordig ben ik doordeweeks veel in Gelderland ivm werkzaamheden. Aldaar pak ik op de woensdag een geweldige bootcampclub mee onder leiding van Marjolein. Erg leuke training. Opvallend detail: heel veel vrouwen trainen daar mee. Regelmatig ben ik de enige man. Terwijl het een loodzware training is, met van allerlei oefeningen, waar mannen over het algemeen minder moeite mee hebben dan vrouwen, zoals push-ups.

{ toets '?' geeft een menu met mogelijkheden }

SHOWTIME!! : Dracula.3gp

Vorige week gingen Frank, Pieter, Wilma, Arnold (een ultraloper en sprinter uit Delft) en ikzelf met de trein naar Zwitserland. Daar had Wilma Vissers (een andere Wilma dan onze Wilma) een werkelijk schitterende tocht van 4 dagen uitgezet. Omdat we van hotel naar hut naar hut naar trein liepen, moesten we alle bagage met ons meedragen. Mijn rugzak woog bij vertrek 11 kilo. Ongeveer de helft van dit gewicht bestond uit eten en drinken: twee liter cola, 1,5 liter water, 8 mueslirepen, 1 zak studentenhaver, 2 zakken borrelnootjes gemengd, 4 boterhammen, 6 eierkoeken en 12 verpakte chocolade-volkoren biscuits (2 per verpakking, dus 24 stuks). Na dag 1 besloot ik nog maar met 2 liter vocht te lopen omdat er voldoende beekjes waren waar je water uit kon tappen. Wat maakt zo'n tocht bijzonder? Ik denk een aantal zaken: 1. Je bent voortdurend omgeven door een prachtige landschap. 2. Je ziet heel veel dieren: marmotten, koeien, gemsen, schapen, geiten, paarden, vogels, hagedissen en er cirkelen voortdurend vlinders om je heen. 3. Je bent je zo'n 10 uur per dag aan het inspannen, dit reinigt je hersens. 4. Door de inspanning geniet je erg van eten en drinken. 5. De totale ontspanning van de bergen.

Verder heb ik erg genoten van de paar stukjes die ik heb kunnen afsnijden. Op zo'n hele tocht stelt dat in kilometers niet veel voor, maar er is niets lekkerders dan een stukje snelweg van 150 meter te nemen terwijl ik Frank een evenwijdig paadje van 80 meter loodrecht naar beneden en 80 meter weer loodrecht omhoog zie nemen en ik een achterstand van 1 minuut zo weer geheel ongedaan kan maken. En dat dan twee keer achter elkaar. Verder was opvallend dat de dames beduidend sterker waren dan de heren, alhoewel Pieter uitstekend kon meekomen met de Wilma's. Toch viel het mij op dat ik de Wilma's niet een keer moe heb gezien. In mijn slaap ben ik steeds goed hersteld van de vorige dag. Wel waren alle bedden te klein. Hier kunnen de Zwitsers in de toekomst nog wel wat meer rekening mee houden. Nog een puntje: na elke etappe is het belangrijk om jezelf goed te verzorgen. Mijn belangrijkste verzorging bestond uit het goed koud afspoelen van mijn voeten en benen. Dit heb ik braaf elke dag gedaan en heeft ervoor gezorgd dat ik de tocht uiteindelijk blessure- en redelijk pijnvrij ben doorgekomen. Heel erg veel dank ben ik verschuldigd aan Wilma uit Zwitserland die ons een magistrale vakantie heeft bezorgd, bij deze dus, dank je wel Wilma!!!! Jeroen

{ Foto's Andermatt-Gotthard van Pieter }

De 6e en 7e editie !

Een heldere geest in een fit lichaam!

De 5e editie !

Een heldere geest in een fit lichaam!

De 4e editie !

Een heldere geest in een fit lichaam!

Zaterdagmorgen werd ik om half zes afgehaald door Rolf, Peter en Wim op station Heerlen. De ontvangst was uiterst hartelijk, ik bevond me in uitstekend gezelschap! Ik voelde me uitstekend, heb ook nog lekker even getukt in de auto en om half 8 arriveerden we op 100 meter van het kasteel en haalden we onze startnummers op. Een zogenaamde supervoorbereiding. Een historische tijd van 7u58 behoorde absoluut tot de mogelijkheden vandaag. Mijn rugzak was tot de nok gevuld met cola (6 halve liters, water 2 halve liters en behoorlijk wat eten, chips, brood, eierkoeken en energierepen). Met 500 (?) man verzamelen in het kasteel, en op de opzwepende tonen van de Carmina Burana vertrekken, een magisch moment! De race zelf (plusminus 55km) begint rustig. 2 km langs de rivier lopen, die zitten dan alvast in de pocket gratis en voor niks. Ik liep een beetje achterin, maar op zo’n afstand is dat geen probleem. De eerste berg ging fantastisch, ik haalde zeker 80 mensen in, afdaling ging ook lekker. Ik voelde me goed en de eerste 8 kilometer gingen in 1u02, op zich goed maar het parcours van de Bouillonante wordt steeds zwaarder en het lijf steeds vermoeider. Verdisconteer je dit, kom je uit op een tijd van 7 uur, maar ik wist al dat dit niet reëel was. Op km 12 kwam ik door in 1u30 en op km 27 in 3u52.

En dan begint de Bouillonante venijnig te worden, de hellingen worden steiler en met name de afdalingen technisch lastiger. Enorm veel omgevallen bomen op het parcours ook. Vanaf 27km liep ik grotendeels samen met Peter, wat erg gezellig was. Ik had nog behoorlijk wat mensen achter me. De verzorgingspost op km 41 bereikte ik na 6u27, 3 minuten voor de sluitingsdatum. Ik was de laatste die nog door mocht. Inmiddels was het mij duidelijk dat een tijd onder de 8 uur onmogelijk was geworden, omdat de laatste 13 km lood en loodzwaar zijn en vanaf 30 km kon ik niet meer lekker dalen omdat mijn rechterkniepees zwaar protesteerde tijden het dalen. Een tijd van onder de 9 uur en een dik pr (vorige was 9u15) was in mijn overtuiging echter nog haalbaar. De zeer steile klim direct na de verzorgingspost ging voortreffelijk, ik haalde zeker vijf lopers in, waarvan er twee rechtsomkeert maken en geen zin meer hadden in een heilloze onderneming. Het dalen erna echter ging dramatisch, voor mijn gevoel hooguit 2 km per uur, dit schoot echt niet op. Ik besloot de 9 uursgrens ook los te laten en te gaan voor een pr, een tijd van onder de 9u15. Dit leek me zeker haalbaar, omdat het stijgen goed ging en ik op het vlakke nog redelijk kon joggen. Maar oei, die afdaling duurde wel erg lang. Ik lag inmiddels laatste in de race want de bezemwagen, een Belg van de organisatie liep met me mee. Met hem heb ik de rest van de route heerlijk kunnen kletsen. Hij bleek personal trainer te zijn en hij was zeer motiverend, zoals het een personal trainer betaamt. Ik voelde me eigenlijk kakelfit, maar mijn benen waren licht verzuurd en die kniepees had er echt totaal geen zin meer in. Gelukkig had ik een koelspray mee en dat gaf elke keer dat ik hem gebruikte een minuutje verlichting. Na een fikse klim richting Botassard en La tombe du Géande arriveerden we op de waterpost van km 47. Ik meen na 8 uur en 10 minuten. Een pr leek me toen al uitgesloten want het laatste stuk is ook nog zwaar

Eerst moest ik nog naar beneden zien te komen, een steile afdaling van 700 meter. Oei oei oei, dit was echt een hele onhandige onderneming. Na ongeveer 15 minuten bereikte ik het dal, godzijdank, want die pees sneed dwars door mijn knieschijf heen. Gelukkig lag er een heerlijk cadeau op me te wachten en een spectaculair stuk van de Bouillonante!: honderd meter door een ijskoude rivier waden. Niks lekkerders dan dat, knie blij, warmtehuishouding blij, voetzolen blij, geest blij. Een superbe refreshment. Het liefst zou ik zo nog zeven km waden tot de finish, maar helaas moest ik er na 100 meter weer uit. Na twee kilometer over geaccidenteerd terrein (het dalen bleef problematisch, maar mijn knie was nog een beetje verdoofd door de koude rivier) kwam er weer een passage van 100 meter door een rivier, heerlijk!!! Vervolgens nog een flinke klim, boven aangekomen zag ik op mijn klokje dat een tijd van boven de 10 uur tot de mogelijkheden begon te horen!!! Gekker moest het niet worden, maar goed. Er volgde nog een problematische afdaling naar Bouillon. Daar begon een ware zegetocht. Omdat ik als allerlaatste binnenkwam was een gigantisch applaus mijn deel. Zoals de personal trainer zei: die mensen wachten allemaal op den laatste, dat kan alleen in België hè! Met trommels, zingen, schreeuwen en fluiten werd ik binnengehaald en vervolgens nog een gigantische ovatie op het podium, tjonge dat voelde heeeeeel erg goed!! En ik kreeg nog een fraai bierpakket als prix pour le dernier. Met een tijd van 9u43 had ik mijn derde Bouillonante uitgelopen, een voldaan gevoel. En toch wil ik hem een keer onder de 8 uur lopen. Daarvoor zal ik toch meer km’s moeten maken, zodat de peesjes langer hun werk blijven doen en niet al vroeg in staking gaan.

Kracht had ik meer dan voldoende, moraal ook, conditie was redelijk maar de fijne carosserie, peesjes, aanhechtingen waren niet voldoende voorbereid, eigen schuld dus! Na de race vertrokken we terug naar Nederland en werd ik afgezet op station Maastricht om 2100. Wat een geweldige service en gastvrijheid van Rolf, Peter en Wim!!! Ik kon nog net de intercity naar Eindhoven pakken van 21u07. Ik vreesde voor drukke toestanden in de trein, maar dat viel reuze mee! Er was eigelijk geen hond in de trein. Vlak voor Eindhoven kwam de trein stil te staan vanwege problemen op station Eindhoven. Dit duurde zeker 20 minuten. Toen rolde de trein langzaam de lichtstad binnen. Daar zag het werkelijk zwart van de (jonge en dronken) mensen. Over twee minuten zou mijn trein van 22u32 naar Amsterdam vertrekken. Ik rennen naar spoor 1 waar het nog drukker was. Dit zag er toch enigszins gevaarlijk uit. Een grote dronken menigte op een perron met in- en uitgaande treinen. Mijn trein kwam om 22u55 binnenrollen met een snelheid van 0,5 km p/uur. Ik neem aan om onmiddellijk een noodstop te kunnen maken voor het geval iemand op het spoor zou worden geduwd. Er was gelukkig geen agressieve sfeer maar zo iets kan heel snel omslaan, vergelijk het met weer in de bergen. De trein stopte precies met de deuren op een plek waarop ik stond en ondanks het feit dat ik wat achteraan stond had ik een uitstekende zitplaats. De trein vertrok pas om 23u35, omdat er steeds aan de noodrem werd getrokken. Ik had gelukkig nog heel veel water en cola bij me, en kon nog enkele jongeren hiervan voorzien. Want sommigen waren enigszins uitgedroogd. In Den Bosch stapten de meeste jongelui uit en uiteindelijk bereikte ik om een uur A’dam CS. Daar bleek de noordkant, waar mijn fiets stond te zijn afgesloten en dus moest ik omstrompelen via de spoortunnel. Om 1u30 was ik thuis. Weer een avontuur rijker. Jeroen

{ la-bouillonnante.org }

De 3e editie !

Een heldere geest in een fit lichaam!

De teams zaten heel erg dicht bij elkaar. 'Meisjes waren we' wist met een finale jump van plek 9 naar plek 5 te gaan. Superknap meiden! In dit team zaten Mirte en Noor van de hardloopgroep, samen met twwe vriendinnen Maud en Deborah en ook nog een gedeelte van de avond met mijn kinderen. Meisjes waren we behaalde in totaal maar liefst 199 punten! Samuel en Hiske streden samen met een vriendin als Team 2 en zij eindigde op plaats 8 met maar 7 punten minder dan de nummer 5. Zo dicht lag het dus allemaal bij elkaar. Les Poupées met Annemieke, Jolein en Jasper werden 9e met 187 punten, 5 puntjes achter Team 2. The Angels met Marina, haar man Gerard, haar dochters Eline en Dagny en Arno en Henk behaalden wederom het podium, zij werden 3e met de hoge score van 225 punten.

De tafel van Les Poupées en Team 2

Hier volgt de totaaluitslag: 1. Mellox I(stamgasten) 245 pnt, 2. Witte geit (Denksport) 243 pnt, 3. The Angels (Marina)225pnt, 4. Dommelsch I(stamgasten)213pnt, 5. Meisjes waren we (Mirte en Noor) 199pnt, 6. Raapsteeltjes (vriendin van mij en moeder basketbalmeisje met partner en vriendin) 198 pnt, 7. Dommelsch II 197pnt, 8. Team 2 (Samuel) 192pnt, 9. Les Poupées(Annemieke, Jasper en Jolein), 10. Team Pauw (stamgasten) 183 pnt. 11. Jopie's superstars 120 pnt.

Leuk om te vermelden is dat we 8 rondes speelden van elk 10 vragen en dat Team 2 twee rondes heeft gewonnen, ronde 3 en 7, de puzzelrondes deden ze foutloos. The Angels won het meeste rondes van iedereen, liefst 4 rondes waren zij het beste, Les Poupées behaalde net als team 2 in ronde 7 de maximale score. Binnenkort volgen nog meer details, zoals dat het Team Meisjes waren we hele mooie muzieknootjes heeft getekend op het antwoordenblad waarop de muziekvragen moesten worden ingevuld. De volgende pubquiz-puzzelshow is op zaterdag 23 april. Het gaat vast weer heel leuk worden, jullie zijn allemaal weer van harte welkom!!! Jeroen

"Wegens succes geprolongeerd", de 2e editie:

Een heldere geest in een fit lichaam!

Een heldere geest in een fit lichaam!

filmpje: "Showtime"

De stokken waren echt fantastisch. Bergop was ik bijna altijd sneller dan de lopers die in mijn buurt zaten. Bergaf kon ik niet veel omdat ik een wat onwillige linkerknie had. Enfin, aangekomen bij het 32km-punt had ik nog behoorlijk veel energie over. Gelukkig maar want ik moest nog 33 km lopen en het parcours zou wat zwaarder zijn. Dat bleek gelijk al na de drankpost. We werden direct omhoog gedirigeerd. De hellingen waren godzijdank lang niet zo zwaar als in Bouillon, maar toch, je moest er wel hard voor werken. Het stuk tussen 32 en 45km (3e drankpost) viel me erg zwaar, daarna had ik eigenlijk tot aan de finish wel een vrij goeie periode. Ik haalde heel af en toe eens iemand in en werd zelf ook wel eens ingehaald, maar toch, het ging lekker. Na 60 km, het zal een uur of vijf zijn geweest werd het pikdonker. Snel de Petzl opgezet. Net als de andere lopers. Overigens een prachtig gezicht, al die reflecterende lopers op pikdonkere smalle bospaadjes. We liepen toen met een groepje van zes de laatste kilometers bij elkaar totdat we weer bij een verharde weg kwamen. Een vriendelijke Amsterdammer, niet ikzelf, gidste ons door het moeilijke terrein heen. De markeringen waren in het donker verdomd moeilijk te zien, maar we zijn gelukkig goed gelopen. Uiteindelijk finishte ik rond kwart voor zes na 9u32 minuten. Zeer voldaan en tevreden. Dat heeft deze jongen toch maar weer mooi geflikt! Alhoewel ik direct na afloop hopeloos verstijfd was en ik de volgende dag nauwelijks kon lopen, ben ik daarna snel hersteld. Dinsdag kon ik vrijwel alles meelopen met de hardloopgroep, woensdag de bodypump ging niet vlekkeloos maar nu heb ik vrij weinig last. Dank voor alle leuke onderstaande reacties! Jeroen

Foto's: Erik van Echten : www.een-foto.nl

Op de iphone staat deze foto wellicht rechtop

Heb dit weekend meegedaan aan de Roparun. Een estafetteloop van Parijs naar Rotterdam. De bedoeling van dit evenement is om geld in te zamelen voor terminale kankerpatiënten. Onder het motto: je kunt geen dagen meer aan het leven toevoegen maar wel leven aan de dagen. Frank Bianchi, alias Frank B2, vroeg mij een paar maanden geleden of ik op de reservelijst wilde staan van zijn bedrijf Cap Gemini voor deze run. Ik ben erg blij dat ik destijds ja heb gezegd, want ik heb 60 uur lang nonstop genoten. Dat klinkt overdreven maar het was echt zo. Zaterdagochten stond ik op om 4u15 en fietste ik naar CS toe om daar de trein van 5u17 te pakken naar Utrecht. Daar kwam ik twee andere lopers tegen die Frank had geregeld, Maarten en Marco. Gedrieën werden wij opgehaald door Frank die ons naar Cap Gemini bracht. Vanaf daar vertrokken we namelijk. Voor mijn gevoel waren daar wel honderd mensen die allemaal meegingen naar Parijs. De sfeer was gelijk heel goed. Alsof iedereen er heel veel zin in had. En alsof iedereen elkaar wilde helpen om deze Roparun tot een goed einde te gaan brengen. Dat samenwerkingsgevoel werd nog eens bekrachtigd door de teamcaptains: zij zeiden onder andere: ons uiteindelijke doel is uiteraard om de Coolsingel te halen. Daar staat een enorme haag van mensen die ons toejuichen. Wij moeten dan door die haag heen en dat gaan we nu dus even oefenen! Kom er allemaal bij en maak een haag. Dan wil ik nu de cateraars naar voren hebben en die gaan door de haag heen lopen, ……….en de fietsers…………..en de chauffeurs …………….en de verzorgers………….en de lopers………….en de teamcaptains……………. Een van de vele manieren waarbij de nadruk werd gelegd op teamspirit en samenwerking.

En dat merkte je het hele weekend terug. Er was sprake van een geweldige synergie. Ik zelf had een rol als loper en dat is de gemakkelijkste rol die je kunt hebben tijdens zo’n evenement. Je hoeft werkelijk niets te doen, je hebt geen enkele verantwoordelijkheid. Het enige wat je hoeft te doen is af en toe een stukje van 1,5 of 2 km lopen. Alles werd verzorgd. Eten, drinken, massages, en als je een stukje moest lopen reed er voor je een fietser die de route bepaalde en achter reed er eentje voor je veiligheid. Ik zat in team 219. Dit team bestond uit een A- en een B-team. Ik zat in het A-team. Dit team bestond uit een chauffeur (Jurriaan), een verzorger (eerste deel José en tweede deel Lisette), drie fietsers (Cas, Clarissa en Judith) en vier lopers (Bert, Jeroen, Koen en Marco). Het A-team begon de Roparun in Parijs en het B-team wachtte ons op in Rully( een dorpje 50 km boven Parijs). Het grootste gedeelte van de estafette ging zo: twee van de drie fietsers waren op het parcours met een loper tussen hen in. De overige teamleden zaten in het busje dat 2 km vooruit reed en aldaar wachtte op de loper en de fietsers. Daar vond dan een wisseling van de lopers plaats. Bijvoorbeeld Bert geflankeerd door Cas en Clarissa tikt Jeroen aan. Jeroen loopt weer verder nog steeds met Cas en Clarissa. Na 2 km tikt Jeroen Koen aan , en laatstgenoemde doet na twee km hetzelfde bij Marco. Marco tikt na 2 km weer Bert aan, etcetera. Elk uur wisselt een van de fietsers.

De eerste keer bijvoorbeeld Cas met Judith. Weer een uur verder wisselt Clarissa met Cas. Jurriaan, de chauffeur moet elke twee km in en uitparkeren langs kleine landweggetjes. En José of Lisette verzorgen de lopers en fietsers. Zij letten goed op of je wel genoeg eet en drinkt en ze masseren een pijnlijke nek of een stramme kuit. Een etappe duurt ongeveer 50 km. Na 50 km staat het B-team klaar om aangetikt te worden en heeft het A-team een kleine 4,5 uur rust. In deze periode krijg je eten en word je gemasseerd. Daarna ga je boven in een touringcar liggen op een luchtbedje. Deze bus rijdt vervolgens naar het eindpunt toe van de etappe van het B-team. De chauffeur van het kleine busje (Jurriaan in ons geval) doet dat ook. Je probeert dan wat te slapen en in elk geval zoveel mogelijk lichamelijke rust te pakken. De teamcaptain wekt je op een gegeven moment en dan ga je weer eten en word je weer aangetikt door het andere team. Dit patroon blijft zich herhalen tot in Rotterdam. Je raakt vrij snel alle gevoel voor tijd en locatie kwijt, een hele bijzondere ervaring moet ik zeggen.

In Rotterdam aangekomen (delopers hebben dan zo’n 70km per persoon gelopen en de fietsers zo’n 170 km gefietst) werden we feestelijk onthaald door een grote menigte. Joke kwam kijken met onze zoon Nono (dochter Kiki was bij oma). Ook een hele leuke verrassing, werd er emotioneel van! Frank B2 haalde nog een dranghek weg waardoor Joke samen met Nono in de rolstoel het laatste stukje mee kon rennen naar de finish tussen alle Cap Gemini-mensen en aangemoedigd door duizenden mensen. We finishten gezamenlijk met alle lopers, fietsers, cateraars, teamcaptains, chauffeurs en verzorgers, ook weer een sterk staaltje van ultieme samenwerking. Na afloop kregen we nog een medaille uitgereikt van de teamcaptains en ging ik de trein in met Joke en Nono. Tjongejonge, wat was dit een geweldig avontuur! Een zeer tevreden Jeroen

Roparun 2010

Ik had gedacht en gecoacht op een goed begin, krachtige nacht en sterke ochtend. Met aansluitend een goed slot! En deze verwachting is volledig uitgekomen! Achter de dubbele punt zal ik het verschil uitleggen tussen Wilma en de rest van het veld (behoudens de zes atleten die boven haar respectievelijk net onder haar eindigden): iedereen, zonder uitzondering, gaat volledig kapot na 12 uur hardlopen terwijl het drie uur ’s nachts is. Is natuurlijk ook logisch. Veel lopers moeten hier uitstappen. Wilma echter weet tijdens zo’n zware dip over te schakelen op een soort damage-control-modus. Om vervolgens weer ijzersterke rondetijden te produceren. Deze processen kan ze drie vier (als het moet 85) keer door en dat maakt haar een echte kampioen in deze discipline. Mentaal is ze onwaarschijnlijk sterk en daarnaast ook erg optmistisch en realistisch! En dat blijkt ook wel uit haar results. Twee deelnames: 1 x goud(2009) en 1x zilver(2010). Zit nog na te genieten van haar geweldige prestatie en ook die van alle andere atleten! Heb het met mijn eigen ogen gezien en heb diep, diep respect voor alle ultralopers die ik dit weekend aan het werk heb gezien. Jeroen

Weer een kampioenschap binnen! En dit was een hele bijzondere. Als coach ben ik erg trots op de meiden. Jeroen.

blogje Bouillon

In het echt zien die schoenen er veel erger uit, het lijken wel twee karkassen :-) //Joke.