- - www.loopje.nl - -
Date: Wed Mar 31 17:00:40 2010
Zie hier het eerste bericht dat slechts bestaat uit een opmerking dat ik het al lang vond voordat Raimond zijn eigen blog had. Nu Magda nog. En wie weet wie er allemaal nog meer volgen... // - eric
Date: Wed Mar 31 17:52:24 2010
Raimond, tijdens de body attack lessen bij FF deelden we ons enthousiasme voor hardlopen "'Ga anders een keer mee naar een training bij Joke in het Westerpark'' Zo gezegd, zo gedaan. En zie nu, je eigen blog. Nu kan ik tenminste jouw hardloopakties volgen. Graag met foto's en smeuige verhalen. Maar dat gaat wel lukken. Op naar een blessurevrij loopseizoen met als klapper de halve marathon in NY! Wilma
Date: Wed Mar 31 21:35:20 2010
Somewhere back in time...
Eind jaren '80 liepen vrienden van mij hard. Echt hard. Ze voetbalden en daarom liepen ze ook hard. Alles voor de conditie. Behalve ik dan. Ik speelde badminton, niet onverdienstelijk. Veel kort werk dus. Of ik meeging hardlopen, vroegen ze.
Gezellig beetje babbelen over het afgelopen weekend, de drank (lees: meters bier), de meisjes (met gepermanent en heel blond haar), de muziek, het plezier, shoarma eten met veel knoflooksaus; dat alles in willekeurige volgorde.
We kletsten meer dan dat we hard liepen. 1 of 2 rondjes van pak 'm beet 2.5 kilometer rondom de vijver in het bos. Heuvelachtig terrein in Zuid-Limburg. Maar dan plotseling, daar gingen ze in 1 lange sprint. Slechts 1 doel voor ogen, de ander zo snel mogelijk lossen. En ik?
Ik kwam minuten later binnen, totaal kapot, snakkend naar adem terwijl zij alweer luidruchtig aan het babbelen waren.
Mijn binnenkomst bleef niet onopgemerkt. Minachtende schouderklopjes waren mijn deel, de volgende keer gingen ze me dubbelen, lachtten ze. Zo hadden ze weer een nieuw doel, mij op 1 ronde zetten. Echte vrienden... Mijn eerste ervaring dus met hardlopen... Lekker enthousiast.
Ik besloot om "stiekem" te gaan trainen. Ik werd snel beter in hardlopen. Mijn vrienden werden ongerust. Het zal toch niet moeten ze gedacht hebben. Jawel ik hield ze bij. Weliswaar hing ik aan het touwtje maar ik liet niet los, wat ze ook probeerden. Versnelling op versnelling. Wat een tempo. In de winter brandden de longen in koud vuur. De eerste verzuringsverschijnselen in de beenspieren al na enkele tientallen meters. Welk doel diende dit alles eigenlijk? Geen doel, puur haantjesgedrag.
Zo ging dat week in en week uit. Ik won 1x, 2x en daarna eigenlijk bijna altijd. We vonden een nieuw parcours, langer en zwaarder. Nu wachtte ik op hen, soms minutenlang...
(wordt vervolgd).
Date: Thu Apr 1 10:06:15 2010
Ha ha, niets leuker dan die rottige snelle voetballers eruit lopen op de langere afstanden :-) Eén en ander verklaart wel je snelle halve marathon in oktober, jij bent wel gewend om het snot voor de ogen te lopen. Ik ben benieuwd naar de rest van je verhaal. Groetjes, Joke.
Date: Thu Apr 1 22:01:18 2010
Eind jaren '80 dus, we liepen hard in een sport kloffie... Gewoon in een dikke katoenen joggingbroek en op Adidas sportschoenen voor binnensporten en een merkloos katoenen shirt.
Nee geen te strak zittende (half)tights, geen drie layer systeem dat het vocht afvoert naar buiten of naar binnen - wat je wilt-, geen ademende kleding (geen functionele hardloopkleding dus), geen gps horloges met 136 functies waarvan je er maximaal vier op het schermpje ziet, geen sokken die je bloedvaten masseren terwijl je loopt, geen Asics schoenen nr 13 met verstevigde hak, luchtkussentjes en afvoerwaterlijntjes en ook geen hartslagmeter. Alsof we die nodig hadden. De hartslag voelden we ook zo wel, in je pols, in je maag en omstreken, in je hals, in je hoofd en daar waar je de hartslag liever ook voelt, namelijk je hart. 200 of zoveel per minuut, minder mocht niet. Dan wist je zeker dat je aan de verliezende kant zat.
Ook geen extran drankje na afloop van de training, geen medaille, geen lintje, geen publiek. Soms een verdwaalde wandelaar met of zonder hond(je), met de schrik op het lijf. Zoef, zoef, zoef... daar gingen we...
"Dat kan best wat sneller" hoor je tegenwoordig wel eens. Wij niet. Sneller kon niet.
Hardlopen in die tijd was not done. Joggen dat mocht wel. Joggen nu is not done. Hardlopen dat mag wel. Het hardloopgroepje Westerpark bestaat 10 jaar, een lange tijd.
Mijn vrienden en ik hielden het niet zo lang vol. Af en toe viel er iemand af. Studie, vriendin, werk en andere hobbies. Ik bleef alleen over.
Was het niet zo dat zij mij hadden gevraagd om mee te gaan hardlopen!?
Na 1 jaar ben ik gestopt. Volledig afgetraind, 1 meter en 87 centimeter en 70 kilo. Mijn vetpercentage weet ik niet (meer), maar je kon het (vet) in ieder geval niet vastpakken.
Studie, werk, vriendin, samenwonen en nog meer werk en nog een (zware) studie. Geen tijd dus. Geen tijd om te hardlopen. Ik had een andere hobby gekozen. Eten.
Date: Thu Apr 1 22:24:39 2010
maar zoals dat gaat, tijden veranderen.....
Date: Thu Apr 1 22:43:57 2010
Eten, jawel, heerlijk. Zesduizend calorieen (:6.000!) per dag. Dat is ongeveer 2,5 keer zoveel als toegestaan.
Van 70 kilo naar 118 kilo. Meer kon de weegschaal niet laten zien.
We maken een sprong naar begin 2003. De ommekeer wat betreft het gewicht. Op dieet dus. Ik noemde het geen dieet omdat een dieet niet werkt. Gewoon anders en vooral minder eten. Vijftienhonderd calorieen per dag. In zeven maanden terug naar 78 kilo. Zo dat is dus 40 minder. Ik ging ook sporten, nee niet hardlopen. In de sportschool ging ik sporten. Cardio. Hoe verzin je het. Mijn beeld van een sportschool was dat er van die body-builder-types voor de spiegel staan. En dat is ook zo. Gelukkig zijn er ook andere mensen. Ik trainde zeven keer per week. Rustdagen sloeg ik over.
Je kent het wel, RPM-en ofwel Spinning. Zo hard mogelijk fietsen zonder ook maar 1 meter echt af te leggen. Faken dat je de trapweerstand bijdraait als de trainer dat roept. Ik kan zien als je niet bijdraait zei ze dan.
En dan de Body Combat. Gillend gaten slaan in de lucht. De Body Pump. Emberrasing als een meisje meer gewicht op die stang legt. De Body Attack. Op het eerste oog iets voor meisjes. Veel danspasjes en dus ingewikkeld voor het mannelijk wezen. Ook voor mij dus.
Ben je single. Ga dan naar de Body Attack. Weinig mannen en veel vrouwen. It doesn't get any better.
De sportschool werd mijn tweede huis. Gemiddeld verbleef ik er zo'n 14 uur per week. Als het schema een beetje goed gepland was, kon ik drie lessen op 1 avond volgen.
In 2006 verhuisde ik naar Amsterdam. Zelfde sportschool wat betreft de naam.
Date: Thu Apr 1 23:00:19 2010
De Dam tot Damloop is in september (2007) riep mijn collega. Ik dacht so what!
In Dam tot Damloop zit het woordje loop. Is dat een wandeltocht ofzo?
Het is voor een goed doel. Nou ik maak wel wat geld over, zeg maar hoe of wat.
Nou je gaat hardlopen voor een goed doel, dat is de gedachte. Nou hoe ver is de Dam tot Damloop dan.
16 kilometer en nog wat meters. Ahum. Nou een ander keertje heel graag antwoordde ik met de bedoeling dus dat ik er nooit meer op terug zou hoeven komen. De inschrijving sloot binnenkort en of ik niet snel wilde beslissen. Had ik dat niet net gedaan!?
Mijn collega dacht dat ik wel een hardloper zou zijn. Ik zei welnu vroeger, zo rond eind jaren '80...
Date: Thu Apr 1 23:30:25 2010
23 september 2007. Ik sta aan de start van de Dam tot Damloop.
16 kilometer en wat meters voor de boeg. Mijn eerste officiele wedstrijd.
Mijn vrienden waren er niet. Zouden zij vandaag een rondje van 2,5 kilometer hardlopen?
16 kilometer. Een dergelijke afstand had ik nog nooit gelopen. Ik zal de finish wel halen. De conditie is er wel. Ik bezocht nog steeds regelmatig de sportschool.
Wel minder dan 7 keer per week. Ik moest er wel voor waken om niet als een speer te starten. Dat was trouwens sowieso niet goed mogelijk. Duizenden lopers aan de start en samen door de IJ-tunnel.
Getraind had ik dus niet. Ook geen functionele hardloopkleding en ook geen Asics nr 13 etcetera. Het was eenmalig toch!?
In 1 uur en 31 minuten bereikte ik in Zaandam de finish. Ruim 500 meter voor de eindmeet stopte ik met hardlopen. Ik dacht dat ik er al was maar het bleek een reclameboog te zijn. Ik merkte het snel genoeg op en liep dus ook de laatste 500 meter verder. Extran of iets wat er op lijkt werd uitgedeeld.
Gelukkig stonden collega-supporters een eindje verderop met broodjes kaas, appelsap, banaantjes en lekkere marsen.
Mijn eerste wedstrijd zat erop, voor een goed doel.
Ik was blij.
Date: Thu Apr 1 23:35:23 2010
Haha, die reclameboog ken ik! Daar ben ik afgelopen jaar na een forse eindsprint ook gestopt, toen gaan wandelen en vervolgens weer op tempo gaan lopen toen ik zag dat de rest gewoon doorliep... // - eric
Date: Tue Apr 6 22:05:54 2010
Een paar weken later zou de ING Amsterdam Marathon gaan plaatsvinden. Om precies te zijn op 21 oktober 2007.
Ik ging me inschrijven voor de halve marathon. Waarom? Geen idee. Waarschijnlijk vond ik het leuk om in mijn "eigen" stad te gaan lopen. Een halve marathon. 21,1 kilometer. Dat waren er nog vijf meer dan bij de Dam tot Damloop. Moet kunnen - dacht ik - toen ik me definitief aanmeldde. De inschrijving was nog open. De Dam tot Damloop van dit jaar was in 2 uur volgeboekt. Kom op jongens, het is hardlopen, geen dance event dat jaarlijks slechts 1x plaatsvindt (Sensation White in de Arena). Of een concert van U2 of Robbie.
Welnu. Daar ga ik. Het parcours inspireert me niet echt, merk ik. Alleen het Vondelpark vind ik vermakelijk, vermoedelijk omdat de eindstreep nabij is.
Mijn eindtijd is net onder de 2 uur. Mijn enige training is de Damloop van enkele weken ervoor. De hardloopboeken kunnen de prullenbak in.
Trots vertel ik die betreffende collega over de halve marathon van Amsterdam.
Hij stelt direct voor om de Halve van Egmond te gaan lopen in januari 2008. Daar zou ik dan wel mijn waterloo gaan vinden. Het strand, de wind, de duinen.
We besluiten wat te gaan trainen. Nog 2 maanden te gaan.
Plotseling ben ik hardloper...
Date: Tue Apr 6 22:16:11 2010
Ik ben hardloper. Het lijkt mij verstandig eens "iets" te gaan lezen over hardlopen. Tot nu toe doe ik maar wat. Het ene been voor het andere been neerzetten. Dat is eigenlijk alles.
Googelen dan maar. De "hits" laten veel over het onderwerp marathon zien.
Een marathon, dat is iets voor Afrikanen en dan vooral Kenianen. For God's sake, ik ben geboren in Zuid-Limburg.
En dan... ik lees iets over de aankomende ING New York City Marathon (2007). De wedstrijd is te volgen via internet. Ik besluit te kijken. Een uitzending van maar liefst 6 uur lang.
Kan ik - Raimond Speckgens - een marathon lopen? Kan ik meelopen met de andere 40.000 deelnemers?
Date: Tue Apr 6 22:28:22 2010
Plotseling ben ik in de ban van de marathon. 42 kilometer en 195 meter.
Ik weet het zeker; ik ga me aanmelden voor een marathon. Nee niet een marathon... De marathon van New York!
Het is bijna winter, dus een zonnesteek kan het niet zijn. Ben ik gek geworden? Voor het goede doel lopen okay, eenmalig, dat was de afspraak. Afspraak is dus niet altijd afspraak. Ik had die afspraak eenzijdig gewijzigd, namelijk met mezelf.
Begin 2008 was ik definitief verzekerd van een startbewijs van de ING NYC marathon van 2008. Te gek!
Date: Tue Apr 6 22:50:55 2010
Ik sportte nog wel bij Fitness First. Daar kwam ook ene Wilma. Onder andere bij de Body Attack les.
Het viel mij op dat ze soms wat aan de late kant was. Ze kwam vaker hardlopend naar de sportschool, vertelde ze. Of ik ook aan hardlopen deed. Nou niet echt. Twee volkswedstrijden gelopen. Dat was mijn palmares. Ik had het wel leuk gevonden, vroeg ze. Nou ja.
Er was een hardloopgroepje in Westerpark onder leiding van Joke. Wilma stelde me aan haar voor op de sportschool. Joke verzorgde er lessen. En deed dus ook hardlopen in het Westerpark. Wilma was enthousiaster dan ik zelf. Wilma wist veel van hardlopen en vertelde dus ook veel.
Ik kon altijd eens komen meelopen en kijken of het beviel. Hardlopen in een hardloopgroep? Dat zijn freaks, net als die body-builder-types van de sportschool.
Hardlopers lopen hard, rusten uit, eten en lopen weer hard. Ik was geen type hardloper zoals ik dacht dat er in die loopgroep zouden zijn.
Date: Wed Apr 7 20:25:50 2010
Het bleek anders... In de tussentijd trainde ik af en toe voor de Halve van Egmond, de Hel van het Noorden. Ik had genoeg verhalen gehoord. Ik trainde samen met die ene collega en een lichtvoetige Marokkaan. Mooie loper. Mooi in de zin van hoe hij hardliep. Hij liep gewoon bij ons weg. Alsof het geen enkele moeite kostte. Als we trainden dan was het altijd op het strand en in de duinen. Zo konden we wennen aan de omstandigheden die voor ons lagen.
Ik liep ook goede tijden, onder andere op de 10 km en de 16,1 km. Tijden die ik nu niet kan bereiken.
Na afloop van de trainingen en wedstrijden had ik altijd veel pijn in mijn benen, verzuring. Met twee dagen hersteltijd kon ik zeker rekenen. Dan de race, begin januari. Wind, heel veel wind. In Egmond was ik de Marokkaan al kwijt. Mijn collega en ik bleven lang samen lopen. Het kostte me meer moeite om erbij te blijven. Ploeterend door het zand. Ik koos een route die iets meer aan de waterkant lag, verder verwijderd van de grote meute. Niet handig want ik liep met mijn snufferd vol in de wind. Dus terug naar de groep.
Na afloop van het strand zie ik de duinen opdoemen.
Ik word moe en ik moet lossen van mijn collega. Ik voel pijn in mijn linker schouderblad. Het bemoeilijkt mijn ademhaling. Ik vertraag mijn tempo. Gelukkig is de wind me nu gunstig gestemd.
Mijn tijd is net boven de 2 uur. Ongelofelijk. Snel een plastic jasje aan en naar binnen voor een kop soep. Erwtensoep met worst, perfect na een winsterse wedstrijd.
Date: Wed Apr 7 20:39:40 2010
Ik meld me bij Joke. Wilma is er ook. Voor het eerst loop ik mee met de hardloopgroep van het Westerpark. Ik weet niet meer precies wanneer.
Ik was niet eerder in het Westerpark geweest. Al helemaal niet om te hardlopen.
Geen type body builders. Integendeel. Het is gemoedelijk. De training is gevarieerd. Dan dit dan dat, zus en zo. Helemaal niet gek.
Mannen, vrouwen, jong en iets ouder. Snel en langzaam. Ja, ik kom hier vaker meelopen. Ik train af en toe mee, ik loop wat wedstrijden, ik boek vooruitgang.
Jazeker heb ik nu een tight en een drie layersysteem en ook Asics. Ik ben hardloper, wat denk je.
Ik schaf boek na boek aan om te lezen over "how to prepare for a marathon".
Gewoon regelmatig lang en langzaam lopen zegt Wilma. Mijn collega vindt het stoer en gestoord dat ik New York ga lopen. Zelf vind ik dat ook.
Date: Wed Apr 7 20:57:53 2010
Ik raak geblesseerd aan mijn onderugrug. Het kwam vaker voor.
Nee niet door het hardlopen. Alle theorie ten spijt. Ik kan niet praktiserend hardlopen. Fysiotherapie en veel oefeningen doen. Geen training dus en geen lange duurlopen die broodnodig zijn om de marathon te gaan lopen. De zomer gaat voorbij. Het is begin september. Ik begin voorzichtig met trainen.
Ook loop ik weer de Dam tot Damloop (1.22). En de Achmea Zilverkruisloop (1.55).
Ook de halve van Amsterdam die op een totale deceptie uitloopt (2.07). Een dikke acht minuten later dan een jaar eerder. Het is nog maar kort voor New York, niet eens drie weken.
Deze marathon die altijd wordt gehouden op de eerste zondag van november. De toppers trainen 160km en meer per week als voorbereiding. Mijn totale voorbereiding op deze eerste marathon bedroeg 160km. Geen enkele training ooit meer dan 21km. Dat wordt afzien.
Date: Wed Apr 7 22:04:40 2010
Je verhaal leest als een boek.... we want more. Wilma
Date: Thu Apr 8 23:43:48 2010
Velen denken dat New York gelijk is aan Manhattan. Dat is een vergissing. New York is meer, veel meer. New York bestaat uit de five boroughs: Staten Island, Brooklyn, Queens, Manhattan en The Bronx. The ING New York City Marathon loopt door alle vijf de boroughs. Hoewel The Bronx er bekaaid vanaf komt. Ik schat dat slecht 1 kilometer door The Bronx loopt. Zou dat komen door het slechte imago van deze wijk. Ik denk het niet. Wat denk je van de jaren '70 in Manhattan, ook niet bepaald veilig. Hetzelfde geldt voor Staten Island. Daar is de start waar je direct over de Verrazano-Narrows Bridge loopt, richting Brooklyn. Als je over de brug loopt zie je links lower Manhattan; what a view. Geen Twin Towers. We weten waarom. In oude(re) films duiken ze op. Zoals oude afleveringen van Friends. Het is alweer bijna 9 jaar geleden. Er wordt gebouwd op de plek. In 2004 waren ze net klaar met puin ruimen. Een bord met alle namen. Het maakt indruk.
De marathon gaat door, altijd. Het is de 38ste editie!
Mijn reis heb ik geboekt bij Marathons International. Nederland heeft zo'n 1.600 startbewijzen. Daar ben ik er 1 van. Circa 40.000 lopers. New York heeft altijd relatief veel first time marathoners.
We vertrekken vanuit Schiphol een paar dagen voor de start.
De begeleiders van Marathons International zie ik pas later. Ik vlieg business class. Deze is namelijk niet volgeboekt en ik regel dat ik met business class kan vliegen. Ik werk bij KLM vandaar. Handig.
We verzamelen op Newark Airport in New Yersey. Ik hoor veel verhalen en veel doelen. Ik neem ze niet in me op. Ik hoor het wel maar ik luister niet echt. Ik ben nerveus en wordt van deze verhalen nerveuzer. Als de helft van deze verhalen waar is, dan ben ik een absolute marathon nerd. Een rookie.
Een enkeling gaat nog trainen in Central Park. Ik niet. Ik wandel door de stad. Ik kan eindeloos genieten, the streets en the Avenues. In 2004 bezocht ik de stad voor de eerste keer. Wandel door de stad en je ziet alles wat je wilt zien. Okay je zult wat miles gaan afleggen. Je krijgt er veel voor terug.
Ik sta op de top van de Empire State Building. Nu weer het hoogste gebouw van de stad. In de jaren '30 gebouwd in iet s meer dan 1 jaar tijd. Het uitzicht is amazing. Lower Manhatten met in de verte The Statue of Liberty, Upper East en Upper West, Central Park (beetje verborgen achter de wolkenkrabbers van Midtown), Times Square, Flat Iron Building (de eerste wolkenkrabber van NY), Grand Central, The Chrysler Building, The Hudson River, The East River. Overal zie je de yellow cabs.
Ik ga koffie drinken bij Starbucks. Overal op elke corner te vinden. Ik neem ook een marble loaf, een soort chocolade en vanille cake. Een carboloader. Ik moet immers mijn glycogeen voorraden op peil brengen.
Date: Fri Apr 9 21:12:22 2010
Fort Wadsworth. Ken je dat? Ik ook niet hoor. Daar verzamelen alle marathonlopers. Het is een voormalig fort op Staten Island. Het is de startplaats van de NYC Marathon.
Heb je ochtend humeur dan heb je pech want je staat vroeg op want je moet over de Verrazano-Narrows Bridge. En die gaat om 07.00 uur dicht voor alle verkeer. Je leest het goed, 07.00 uur. We vetrekken om 05.30 uur vanuit het Intercontinental hotel, East 48 Street.
Het stratenstelsel is kinderlijk eenvoudig in New York. Tenminste bezien vanaf Washington Square en verder noordwaarts.
The streets lopen oplopend vanaf nummer 1 van West naar East. De streets gaan ruim boven de 200 stuks. Van Noord naar Zuid lopen de (grote) Avenues (11 stuks geloof ik).
Meestal zijn ze 1-richting. East en West worden gescheiden bij Fifth Avenue. Dus bekeken vanaf het zuiden is alles links van de Fifth Avenue West. Ik weet niet of het nu duidelijker is.
Zo vroeg in de ochtend is het behoorlijk fris buiten. De hemel is helder. De wind redelijk strak waardoor het nog kouder aanvoelt. In Fort Wadsworth zijn verschillende grote plekken voorzien van kleine tenten. Verdeeld in een blue area, orange area en green area. Deze kleuren vertegenwoordigen ook je starttijd en startvak. Voor het eerst zal in drie gedeelten gestart worden. Om 09.20 uur, 09.40 uur en 10.00 uur. Een uitstekende zet zodat niet iedereen tegelijk van start gaat. Gezien de starttijden verblijf je dus behoorlijk lang in en rondom deze tenten. De wachttijden voor de toiletten kunnen oplopen.
Je probeert je warm te houden. Het is vermakelijk te zien wat iedereen zoal aan het doen is of juist niet (slapen).
Je kleding kun je naar de vrachtwagens brengen. Zij zorgen ervoor dat je kleding weer netjes in Central Park kan worden opgehaald (daarover later meer).
Mijn start komt steeds dichterbij. Nog een half banaantje, een fruit kick en wat water. Mijn zenuwen gieren werkelijk door mijn lichaam (en dat blijkt een gegronde reden te hebben).
Ik ga naar mijn startvak. Ik adem rustig in en uit. Ik probeer een beetje te ontspannen. Dat lukt niet.
Ik zie mijn mede-lopers niet. Het is druk in het vak. Vergelijk het maar met de startvakken van de Dam tot Damloop. Iedereen heeft nog warme kleding aan. Deze kleding gooit men tijdens de start aan de kant. Het gaat naar de goede doelen. Ook veel plastic jasjes.
Voor mij zie ik een enorme massa aan mensen die langzaam in beweging komt. Stapvoets naar de start. New York New York (Sinatra) schalt door de luidsprekers. Ik loop langzaam over de start en voor mij ligt een enorme brug, The Verrazano Narrows Bridge. Mijn kuiten staan al op spanning. Er zal toch ergens wel een daling inzetten...
Date: Thu Apr 15 11:59:14 2010
Afgelopen zondag, 11 april ging ik kijken naar de 30ste editie van de Fortis Rotterdam Marathon. Ik wilde eindelijk een keer de toplopers aan het werk zien.
Als je zelf aan de start van een loop staat lukt dat in de meeste gevallen niet. Ook drie lopers van ons loopgroepje gingen op pad.
Pieter Jan, een talentvolle, nog jonge loper ging debuteren. In de trainingen vaak razendsnel. Nog relatief weinig ervaring in wedstrijden maar wel voorzien van een economische loopstijl.
Gert Jan, een ervaren marathon veteraan die de afstand van 42,195 meter ogenschijnlijk met gemak meestert. Hij is in staat steeds ruim onder de vier uur te lopen. Ook na zijn vele marathons is hij in staat zich volledig te concentreren en te motiveren voor een nieuw avontuur.
En dan Eric. Deze keer zelfs met zijn eigen blogje waarin je zijn einddtijd kon voorspellen. Hoe kwam dat zo?
Eric liep tot aan deze editie een marathon of vijf, zes. In de meeste gevallen net onder de vier uur. Zijn tijden vertoonden enige progressie tot aan de 3.50 uur.
Ergens moet hij het idee vervat hebben om in 2010 een tijd onder de 3.30 uur te gaan lopen. Op het eerste oog zou je dit bestempelen als een kamikaze idee. 20 minuten klinkt niet veel. Het betekent echter dat je op elke kilometer van de marathon bijna een halve minuut (30 seconden) sneller moet gaan lopen.
Hoe voelde je je toen je je PR op de 10 km liep? Ik denk moe en uitgeput omdat je op je top van je vermogen liep. En stel je voor dat je een halve minuut per kilometer sneller had moeten lopen... En? Het is niet voor te stellen toch...
Om dat te presteren moest het roer drastisch om. Eric staat bekend als de loper die altijd te snel van start gaat. Vele interessante discussies volgden over looptempo's, trainingsopbouw en nog veel meer. Het roer moest om en dat heeft Eric gedaan. Lopen, lopen en nog eens lopen. Discipline om op een uitgebreid schema te trainen. Eric heeft dat uitvoerig beschreven op zijn blogje.
Maar dan is de dag er. De dag waarop het moet (misschien beter kan) gebeuren. En dan gebeurt het ook.
Pieter Jan met een debuut van 3.47, Gert Jan daar nog ruim onder en Eric maakt zijn belofte waar en duikt onder de 3.30, 3.25 en nog wat seconden.
Geen positieve split deze keer en ook geen negatieve split. Hoe noem je dat als je 2x op de halve afstand dezelfde tijd loopt...
Helaas werkt die dag de sms service niet goed. Alleen de tijden van Eric kreeg ik door.
Ik kon zo uitrekenen wanneer hij van de Erasmus brug zou lopen. Een groet en een aanmoediging en met een tempo van circa 4.50 per km ging hij verder. Gert Jan niet eens zo heel veel later met een glimlach. 27 kilometer zaten erop en Gert Jan loopt vrolijk verder.
Dan op de Coolsingel waar de lopers worden begroet door de vele toeschouwers. De eindstreep is nabij.
De toppers zijn al langs. De winnaar is Patrick Makau in een tijd van 2.04.47. Een van de snelste tijden ooit. Binnen een minuut van het wereldrecord. Elk jaar strijden Rotterdam, Londen en Berlijn om het wereldrecord. Berlijn ligt nog aan kop met een tijd van 2.03.59 gelopen in 2008 door ook een veteraan, Haile Gebreselassie.
Londen, 25 april a.s., een nieuwe poging van wereldtoppers. En de duizenden lopers die allemaal hun eigen wedstrijd lopen. Ik wens ze alvast veel plezier.
Date: Thu Apr 15 16:30:57 2010
De daling op de brug zet inderdaad in. Kort voor een wedstrijd moet ik vaker naar het toilet. Nerveus als ik ben. Tijdens de wedstrijd is het dan minder. Maar nu niet. Ik loop de NYC Marathon die zojuist van start is gegaan. Ik loop langzaam. Ik moet plassen, midden op de Verrazano Bridge. Het kan niet waar zijn.
Ik doe het. Ik loop verder. In mijn ooghoek zie ik een bordje. Verboden te plassen. Als je het toch doet kan uitsluiting volgen... Ik kruip door het oog van de naald...
Honderden lopers, duizenden. En ik. Adrenaline zo heet dat toch? Loop ik hier nu echt?
Op de afdaling van de brug laat ik mijn spieren wat uitwaaien. Ik besef dat het zwaar wordt. Ik heb pijn in mijn kuiten, nu al.
Ik moet me opnieuw concentreren. Dat is lastig met al die indrukken die ik opdoe. De wind is stevig. En lekker fris. Ik heb mijn extra kleding nog aan. Nog een tijdje.
Brooklyn. Ik heb geen idee wat en hoe. Ik loop verder. De mensen aan de kant juichen. Een smeltkroes, ja dat is New York zeker. Groepen en bandjes die spelen. De muziek is zo hard dat ik mijn eigen muziek niet hoor. Ik besluit de muziek uit te zetten, gelukkig. Ik proef nu veel meer van de sfeer. Het parcours is redelijk vlak en recht. De eerste vijf kilometer gaan in 32.26. Een mooi duurloop tempo. Gas terug, gas terug denk ik vaak. Het is nog een eindje. De afstand is in miles aangegeven. Bij de 5km punten staan ook de kilometerstanden aangegeven.
Ik reken en reken. Ik wil weten hoe veel afstand ik heb afgelegd en hoever dat ik nog moet. De 10km gaat in 1.03.18.
Bij 8 mijl komen de green, blue en orange bibs bij elkaar. Een luid gejoel van de toeschouwers. Ik voel me nu goed. Ik zit in een bepaald tempo, het loopt lekker. Ik probeer dat gevoel te onderdrukken. Ik mag niet versnellen, dat zou me later kunnen opbreken.
We lopen onder een mooie laan van bomen. Ik besluit mijn kleding uit te trekken. Een toeschouwer schiet me te hulp om mijn trainingsbroek over mijn loopschoenen te trekken. Hij wenst me succes verder.
We komen in Williamsburg. Williamsburg is hip. Velen zijn vanuit Manhattan hier komen wonen. Waren de prijzen van de huizen redelijk betaalbaar, zo is dat de afgelopen jaren veranderd. Het einde is niet in zicht.
Evenals het einde van deze marathon.
De 15km gaan in 1.35.25. De 20km in 2.06.32. Het tempo gaat dus iets omlaag. Dan gebeurt en iets raars. Een felle zonnestraal. Het wordt warm. Het lijkt wel alsof deze zonnstraal alleen op mij gericht is. Is het de opkomende vermoeidheid. Bijna op de helft. Dus nog 1x zover lopen.
De naam van Marco schiet door mijn hoofd. Marco was mijn schoonbroer. Hij is in 2004 overleden op nog jonge leeftijd. De ziekte... alles gaat door mijn hoofd. Ik denk aan al die momenten die we samen hebben beleefd. Ik kan het niet tegenhouden. Het maakt me ook niet uit, ik laat de tranen vloeien. Proestend en hoestend kwakkel ik voort.
Was hij dat? Wilde hij me iets zeggen, iets meegeven voor onderweg. Wat dan? Ik mag niet opgeven. Ik besluit dat ik mijn medaille aan hem opdraag. Dan moet ik nog wel de eindstreep halen. Emotionele momenten, koude rillingen over mijn bezwete lijf.
Waaraan denken lopers als ze hardlopen. Welke gedachten hebben zij?
Date: Thu Apr 15 17:54:50 2010
Ik heb nog maar 1 gedachte. Ik doe het voor hem. Alleen voor Marco.
Ik ben op de helft in 2.13.52. De tranen zijn opgedroogd en ik loop verder.
Alles wat ik nu loop is verder dan ik ooit gelopen ben. Net voordat we Queens binnenlopen, een brug. Ik merk dat ik aan het verzuren ben. Mijn tempo ligt nu heel ruim boven de 6km per km.
Ik bereid me voor op de Queensboro Bridge. Mile 15.
Een killer zo heb ik gehoord. Ik zie het bordje 25km (in 2.42.16) en daar is de brug. Mijn god. Wat is dit? Ik haal diep adem. Voet voor voet. Ze hadden gelijk. Nog 16km denk ik. Dat is gelijk aan de Damloop. Dat moet ik toch zeker kunnen halen. Dat had ik vorig jaar ook gehaald dus nu ook.
Na de Queensboro bridge draai ik de First Avenue op. We zijn in Manhattan. Wat een spektakel. Hier staan werkelijk duizenden toeschouwers in rijen. Mijn blik is op de grond gericht. Ik ben moe, echt moe. Nu gaat het een en ander ook mentaal werken.
Het gejoel en de muziek trekken mijn aandacht. Ik richt mijn blik wat meer naar voren. Ik kijk in de verte en ik zie dat iedereen een stuk hoger loopt dan ik. Hier gaat het dus 4 mijl lang vals plat omhoog. Ik voel het lood in mijn benen. Moet ik hier werkelijk omhoog, waarom...
Ik zoek de supporters van Marathons International. Ze moeten hier ergens zijn. Maar hoe vind ik ze in dit tumult.
Ze vinden mij. Ze schreeuwen me toe. Gelukkig hoor ik mijn naam.
Deze en gene zijn al langs gelopen vertellen ze enthousiast. Je ziet er goed uit, gaat lekker. Kom op. Ik ben niet de laatste van de groep; wat fijn. Ze weten niet wat ze zeggen. Ze weten niet beter.
Eten, geef me aub iets te eten. Water en een powerbar gel. Bleh, wat is dat spul smerig. Ga ik hier beter van lopen?
Ik merk er weinig van. Het 30km punt is op de helft van de First Avenue. Mijn tijd is dan 3.19.59. We lopen richting de Willis Avenue Bridge die Manhattan verbindt met The Bronx over de Harlem River.
Steken in mijn achillespees. Jongens, dit is niet het moment voor steken in je achillespees. Het voelt niet goed. De vele hellingen eisen hun tol. Ik moet even gaan wandelen. Het doet teveel pijn.
Ik moet nog 12km
Date: Thu Apr 15 17:55:37 2010
Voorzichtig ga ik verder. Ik wissel lopen met wandelen af. Mijn tijd gaat nu hard achteruit. De 35km in 3.57.34. En dan te bedenken dat het venijn van deze marathon in de staart zit.
Er zijn nog steeds honderden en duizenden lopers onderweg. Op naar Central Park via Fifth Avenue. Dit is een deel van de marathon waarvan ik me niet veel herinner. Mijn achillespees speelt te veel een rol van betekenis. De pijn gaat niet meer weg. Het houdt me bezig. Het parcours gaat nu op en neer. De vele toeschouwers moedigen me aan. Het is niet ver meer. Weten zij veel...
Ik reken en reken maar de uitkomsten lijken steeds hetzelfde te zijn. Nog zeven kilometer. Ja maar met dit tempo is dat nog steeds bijna 55 minuten hardlopen...
Vijf en vijftig minuten? Een uur? Ik moet nog een uur. Voor het eerst komt de gedachte op dat ik het toch niet ga halen. Ik schuifel nog slechts voort. Ik heb honger en dorst hoewel ik toch gedronken heb. Bezweet, mijn lichaam wordt kouder door de wind. Het voelt ongemakkelijk. Zeg me waar de eindstreep is. 24 mijl en 25 mijl. Ik zit op de 40km (in 4.36.06). Nog 1 mijl. 500 meter, 400. Ik versnel op 300 meter van de streep. Nog 200, 100 en 50.
Ik ben er. Ben ik er echt?
Op de klok staat 4.53.21. Jaaaaa...
Ik sta te trillen op mijn benen. Ik buig lichtjes voorover en steun mijn handen op mijn knie. Ik kan het niet geloven. Ook minuten later niet. Ik hoef niet meer te lopen. Nooit meer zal ik hardlopen. De medaille. Iemand hangt de medaille om mijn nek en ik hou hem stevig vast. Een plastic zak met spullen. Ik graai naar alles wat er in zit. Eten, drinken. Ik moet wachten. Overal staan mensen om me heen. Wat een drukte. Stapvoets en stilstand.
Ik wil naar mijn spullen. Waar is mijn vrachtwagen? Is er iemand van Marathons International? Waar moet ik heen? wat moet ik doen?
Date: Thu Apr 15 19:55:55 2010
Die dag liep ik de marathon van New York. Zonder noemenswaardige voorbereiding. Net hersteld van een zware blessure.
Eindelijk ben ik bij de vrachtwagen. Daar liggen mijn schone en vooral droge kleren.
Nu doet zich een ander probleem voor. Hoe krijg ik mijn kleren uit en de schone kleren weer aan. Ik ben zo stijf als een hark. Ik heb zelfs spierpijn in mijn onderarmen.
Ik ga eerst zitten en doe helemaal niets.
Ik staar voor me uit, mijn handen ondersteunen mijn kin. Ik kijk naar vermoeide mensen die ook op zoek zijn naar hun kleding. Ik sla mijn handen voor mijn ogen. Nu even helemaal niets... Nooit ben ik zo diep gegaan. Nooit heb ik zo verlangd naar het einde.
De wedstrijdjes tegen mijn vrienden waren een peuleschil vergeleken bij deze inspanning.
Ik bleef een tijdje zitten op de trap van de vrachtwagen. Ik dronk en at iets. Nee, broodjes bakken kunnen de Amerikanen niet. Wat een droog spul.
Langzaam heel langzaam kleedde ik me om. Ik pakte mijn spullen en wandelde stapvoets. Waar moest ik heen?
Ik zag niemand van mijn groep. Uiteraard niet, zo dacht ik. Zij zitten lekker al in het hotel. Ik liep de verkeerde kant op, wist ik veel.
Een taxi dan maar. Wrong bet. Het was inmiddels rush hour en dan wisselen de taxi's van chauffeur. Ja je leest het goed. In het spitsuur wisselen de chauffeurs. Geen taxi te krijgen dus. Ook op zondag niet. Dan maar de bus. Ik had geen kaartje en dat kon je ook noet in de bus kopen.
Nou dan neem me maar gratis mee. Doe een goede daad. Niet bij deze buschauffeur. zag hij niet dat ik oververmoeid was. Kennelijk niet.
Een beetje wandelen kon geen kwaad. Dat zou de spierpijn verminderen. Laat ik nu even geen zin hebben om te wandelen.
Naast me loopt een Duitser. Hij ervaarde dezelfde problemen als ik. Geen taxi en geen bus. Ik kom een bordje tegen. 89th Street. Ik moest ergens naar de 53rd. Tsje.
Dan eindelijk ben ik bij het hotel. In de lounge zit een deel van de groep. Ik plof op een bankje. De verhalen doen de ronde. Ik zeg niet veel.
Ik verlang naar mijn bed. Ik heb behoefte aan rust.
In de stad is er van alles te doen. Iedereen gaat feesten. Ik niet, ik kom voorlopig mijn bed niet meer uit...
Date: Mon Apr 19 22:59:24 2010
Afgelopen zondag liep ik in de wijk Schalkwijk in Haarlem. Een wedstrijd over 10 kilometer. De 5 kilometer zijn ook mogelijk.
Het was de 2de editie van de Zorgspecialistloop. Een mooie route langs water en bijna zonder verkeer.
De loop is onderdeel van mijn voorbereiding op de marathon van New York in november. Ik neem deel aan een trainingstraject georganiseerd door Run2day Haarlem. Deze loop is onderdeel van dat traject. Voor de trainer een "test" om te zien waar je staat. Het trainingsprogramma is nu drie weken onderweg. O ja, voor de liefhebbers; mijn tijd 48.37 (4.52 per km). Als ik die snelheid ook realiseer op de marathonafstand loop ik net zo snel als Eric in Rotterdam. Waarvan akte :-)
Later meer...
Date: Fri Apr 23 21:33:25 2010
The next day I walked in Central Park, ik probeerde een beetje los te wandelen.
Het park begint bij de 59th street en loopt door tot de 110th street, circa 4 kilometer lang, geoepend in 1859.
Prachtig park; en toch jammer dat er vier wegen dwars doorheen lopen. Links en rechts liggen de Upper West Side en de Upper East Side. Algemeend beschouwd als rijke buurten. Mensen uit de Upper East kijken neer op de mensen van Downtown en al helemaal op tunnel and bridge people, mensen buiten Manhattan zoals bijvoorbeeld New Jersey.
Het park ook voorzien van een groot meer, het Jacky Onassis Reservoir. Ook loopt er een pad van circa 10 kilometer in het park. Hier lopen en joggen de New Yorkers.
Die dag wandelde ik. Ik keerde terug naar de plek waar ik de dag ervoor veel pijn geleden had. Een gek gevoel. Bijna niets herinnerde aan de marathon. Het doek van de 25 mile waren ze net aan het afbreken. Net op tijd voor een kiekje.
Nu pas zag ik hoe prachtig dit park was. En ook nog redeljk groen voor de tijd van het jaar. En wat een relatieve rust ook.
Ik had geen echte plannen die dag. Ik dronk een koffie en at een donut of iets wat daar op lijkt. Ze dachten zeker dat is een toerist die kan niet tellen. Ze gaven me te weinig geld terug. Helaas ik ben accountant. Dat is mijn beroep: tellen.
Zo telde ik ook de hele marathon door. Een conversietabel zou gemakkelijke geweest zijn, van miles naar kilometers.
Date: Fri Apr 23 21:47:38 2010
The city that never sleeps. Geloof me, die nacht had ik een heerlijke nachtrust.
De maandag en dinsdag lekker struinen door de stad, met spierpijn dat dan wel. Dinsdag avond zou ik terugvliegen naar Amsterdam. Ik had de marathon gelopen. Marco blij en ik blij.
Mijn hardloopcarriere was nu voorbij. Natuurlijk zou ik de loopschoentjes nog wel eens een keer aantrekken. Maar niet voor een marathon. Wat kan de marathon van New York City overtreffen? Juist, niets. Het zijn gedachten die in je opkomen en ook weer snel verdwijnen.
Zo af en toe trainde ik met die ene Wilma... ze vertelde me over de marathon in Rotterdam......