Verslagje van de Mescherbergloop, zondag 18 december.

Met z’n vijven(Jet, Jantien, Margje, Simone en ik) al voor negenen op pad naar Zuid Limburg voor de Mescherbergloop. Zelf bijna de trein gemist, omdat ik niet goed op de klok gekeken had. Of wel gekeken had, maar niet tot me had laten doordringen hoe laat het precies was. Gelukkig was ik nog net op tijd. De reis was een beetje gedoe, door werkzaamheden tussen Amsterdam en Utrecht, maar het was ook reuze gezellig. In Maastricht hadden we tijd voor een lekkere kop koffie in een cafeetje tegenover het station. Daarna nog een klein stukje met de Belgische trein, en toen waren we dan in Eijsden. Ruim op tijd om onze startnummers op te halen, rustig om te kleden, en nog wat in te lopen. Een vriend van Margje die in Limburg woont, voegde zich nog bij ons. Een supersnelle man; tijdens de loop niet meer gezien natuurlijk .

Het was frisser dan vorig jaar, een graad of vijf, windstil en heel zwaar bewolkt, bijna mistig. Voor de vergezichten niet zulk goed weer, maar om te lopen vond ik het prima. Wat is het toch heerlijk om off-road in heuvelachtig terrein te lopen. Zo afwisselend, qua inspanning, qua ondergrond (paadjes, gras, halfverharde weggetjes) en qua omgeving. Ik zat al snel in de flow, en liep superlekker. Totaal niet bezig met tijd of afstand, gewoon lekker lopen. Na een tijdje haalde ik Jantien in, en na nog een tijdje Margje, die last had van haar luchtwegen, maar wel als een hinde afdaalde, en mij dus weer inhaalde, waarna ik haar bergop weer voorbijging. Het was minder modderig dan vorig jaar, waardoor het nóg fijner lopen was. De laatste kilometer over de weg liep ik nog even lekker door, en toch kwam ik niet uitgeteld over de finish. Fijn gevoel. Mijn eindtijd was 1:32. Een minuut sneller dan vorig jaar zag ik net. Waarschijnlijk doordat er minder geglibberd hoefde te worden.

Direct na de finish was er warme thee, perfect. Sowieso was het allemaal weer supergoed georganiseerd. Zoveel vrijwilligers op de been om de weg te wijzen, auto’s tegen te houden, drankposten te bemannen. Echt super. Na een warme douche nog lekker wat eten en drinken in de grote en verwarmde tent. Op z’n Limburgs was er van alles te eten en te drinken, waaronder natuurlijk vlaai en bier. De weg terug was een soort uitgebreide picknick met zelfgebakken preitaart van Jet, en allerlei andere snacks die iedereen had meegebracht. De trein puilde uit, maar wij hadden gelukkig zitplaatsen bemachtigd. Een heleboel uren reizen voor een dikke 15km hardlopen, maar ja, dan loop je ook in de échte heuvels! Ik vond het weer heerlijk, en wat mij betreft maken we er een traditie van. Evelyn

Een bijzonder duinloopje vanochtend :). Simone en Gert-Jan wilden wel mee naar Santpoort en dan de duinen in. Maar toen de trein arriveerde… geen Gert-Jan. Dus Simone en ik gingen samen naar Santpoort-Noord. Daar was het nog mistig, én behoorlijk koud. Het had wel iets heel mysterieus, er is daar een manege, en we zagen steeds paarden opdoemen in de nevel.

Even zoeken naar de ingang Duin en Kruidberg, en het idee was om daarvandaan in elk geval over de Brederode berg te lopen en dan richting Parnassia en Zandvoort. Al vrij snel kwam de zon door de nevel en was het echt schitterend. Alles wit bevroren onder een strakblauwe hemel en beschenen door de zon. Er waren dan ook flink wat wandelaars en hardlopers op de been.

Helaas raakten we ook met de hulp van de kaart de weg kwijt. De Brederode berg hebben we daardoor nooit bereikt, maar we vonden wel een pad richting Parnassia, dus hebben we dat maar genomen. Toen we even stopten om een foto te maken kwam er een hardloper een duin afrennen: Gert-Jan! Die had de trein gemist, en was met de volgende trein naar Overveen gegaan en daarvandaan gaan lopen. Wij vonden het vrij bijzonder dat we elkaar tegenkwamen, maar Gert-Jan vond het de gewoonste zaak van de wereld. Na een paar selfies scheidden onze wegen weer. Wij namen het pad omhoog waar Gert-Jan net was afgedaald. Moesten nog door de struiken om zo’n enorm Schots rund te ontwijken die lekker midden op het pad stond te grazen.

Ondertussen waren we er wel aan toe om een beetje door te lopen, maar het leek ons niet gegund, want vlakbij Parnassia moesten we nog eerste hulp verlenen (nou ja, een paar zakdoekjes ter beschikking stellen) aan een kindje dat gevallen was en lekker aan het bloeden was (het zag er niet ernstig uit verder, maar de moeder dacht daar anders over…).

Maar uiteindelijk liepen we toch nog een kilometer of tien lekker door. Rond het Vogelmeer, toen over het strand naar Zandvoort. De zee was knalblauw en het strand lekker breed. In totaal 17km gelopen (en voor mij nog 4 erbij omdat ik ook lopend naar Sloterdijk was gegaan). En wie stond er in de Kiosk een kopje koffie te kopen? Juist ja… Gert-Jan… Evelyn

29 km rennen in de Ardennen

Vorig jaar voor het eerst meegedaan aan de Bouillonante, en ik was direct helemaal verkocht. Geweldig, rennen en klauteren over die steile modderpaadjes en waden door de rivier. Ik was oprecht teleurgesteld toen de finish alweer in beeld kwam, zo leuk vond ik het. Dus ik had al bedacht dat ik dan dit jaar niet de 13, maar de 24 km zou gaan lopen. Dat leek me nou een perfecte afstand. Maar helaas bleek die afstand geschrapt, en kon je in 2016 kiezen uit 13, 29 of 73km. Na wat wikken en wegen tóch maar voor de 29 gegaan. Met dat doel in m’n hoofd trok ik er vaker op uit naar de duinen, en dat was al heerlijk. Verder trailschoenen (type “goed in de modder”) gekocht, en een rugzakje met ruimte voor water, eten enzovoorts voor m’n verjaardag gekregen. Ik was er klaar voor!

De weersverwachting was winters: maximum temperaturen van 10 graden op de dag van de Bouillonante en de dag erna nog wat minder. Het voelde raar om m’n hardloopshirt met lange mouwen en muts en handschoenen in te pakken, maar het bleek niet voor niets. Er stond een ijzige wind. Op weg naar Bouillon op de vroege zaterdagochtend (vanuit het huis van Jeroen in Burg Reuland een dikke anderhalf uur rijden) regende het de hele weg. Hé, dat was vorig jaar ook al zo. Tóen werd het droog, precies toen we in Bouillon aankwamen. En... hé, dat gebeurde nu weer. Wat een geluk! En het bleef droog tot nadat we allemaal gefinisht waren.

De start is indrukwekkend: verzamelen op het binnenplein van het prachtige kasteel dat zo uit een sprookjesboek lijkt te komen, en dan door een vochtige donkere tunnel naar buiten, op naar de heuvels! Een kilometertje ofzo vlak langs de rivier de Semois, lekker om even in te lopen en warm te draaien. En dan doemt de eerste helling op en zie je een lang lint lopers naar boven slingeren tussen het prille groen.

Het veld viel al snel uit elkaar, en dat was fijn. Ik liep lekker, ging er al snel helemaal in op. Na een uurtje begonnen m’n knieën een beetje te knikken. Een raar gevoel. Ineens wist ik het: hongerklop! Ik liep net op een vlak stukje langs een rivier, dus een mooi plekje om even te stoppen, een foto te maken en rustig een boterham met pindakaas te eten terwijl ik naar de zwaluwtjes keek die boven het water dartelden. Ondertussen kwam Ruud langs, gevolgd door Arnold, die op zijn beurt ook weer foto’s maakte. Arnold en ik zouden nog ontelbare keren haasje over spelen: hij ging sneller naar beneden, ik sneller omhoog. Ook Ruud zag ik nog een paar keer terug.

De boterham hielp, maar na een half uur had ik alweer honger. En zo was ik al door drie boterhammen heen toen ik na 16km bij de eerste verzorgingspost in Frahan aankwam. Gelukkig had ik er vier bij me, en in Frahan lag een ruim assortiment aan snacks voor ons klaar.

Het parcours was schitterend. Veel bos met steile hellingen, mooie kleine dalen met prachtige stroompjes erin. En dan soms ineens weer een stuk open landschap, met weilanden en koeien. Tussen al het klimmen en dalen door was er soms ook een stukje vlak, waar je lekker even door kon lopen. Tussen de twee verzorgingsposten in zat wat mij betreft het zwaarste stuk. Een lange 8km. Eerst “the wall”: een hele steile klim, maar gelukkig kon je er wel gewoon lopen. Bij zo’n bijnaam denk ik al gauw aan hellingen waar je je aan boomwortels omhoog moet trekken, maar dat viel dus mee. Wel was er een afdaling waarbij je je langs een touw moest laten zakken; even wennen, want als je je niet goed vasthoudt snijdt het touw door je handen, maar het ging goed. In het hele parcours zaten wel klautermomenten, maar steeds een enkele stap, geen hele stukken (gelukkig).

Ergens voorbij Frahan hield de Garmin ermee op: batterij leeg, na drie uur lopen. Beetje kort, misschien had ik hem toch niet volledig opgeladen? Nou ja, geeft niet, ik had er al op gerekend. Ik had de Garmin eigenlijk vooral aan omdat ik het leuk vind om thuis de route terug te zien. Gelukkig gaf-ie nog wel de tijd aan, zodat ik nog een beetje idee had van hoelang ik onderweg was.

Na de verzorgingspost bij de 24km was de rest van de route bekend, want identiek aan vorig jaar. Eerst steil naar beneden, en dan voor de eerste keer de rivier door. Ik stapte erin en ging gelijk onderuit. Brrrr. Maar goed, touw gepakt en voorzichtig naar de overkant gelopen. In het midden stond het water tot ruim boven m’n middel en het stroomde snel. Het touw was niet overbodig. Met gevoelloze benen klom ik er aan de overkant weer uit. En het gekke is, je kunt dan toch gewoon hardlopen. Hop, de volgende beklimming, en weer een afdaling, en toen zag ik de volgende oversteek al diep onder me liggen. Kleurige figuurtjes in de rivier. De tweede oversteek was een stuk minder diep. De zon was zowaar tevoorschijn gekomen en je kon door het water heen de rotsblokken op de bodem zien liggen, wat het waden ook makkelijker maakte. Een prachtig moment.

{foto: Arnold}

Op de oever stonden toeschouwers ons aan te moedigen. “Courage, Masjeteld” (ik stond ingeschreven als Machteld, Evelyn was denk ik makkelijker voor ze geweest). Heel lief, maar je kon zien dat ze dachten “die zijn geschift”.

Het laatste stuk is een lange afdaling richting Bouillon. Daar steek je de rivier over (maar nu met een brug), en dan mag je nog één keer steil omhoog naar het kasteel. Toegeroepen door de Westerparkers die al gefinisht waren, nog even de laatste meters, het podium op, waar je ook gelijk je eindtijd kon zien. 5 uur en 7 minuten. Een stuk sneller dan ik vantevoren had verwacht. Uiteindelijk was de 29km een perfecte afstand. Ver genoeg, maar niet te ver. Hopelijk staat-ie volgend jaar weer op het programma.

En het hele weekend was weer supergezellig!

Vandaag met Frank en Gert Jan weer een heel ander loopavontuur, lekker in de duinen. Toen ik naar Sloterdijk liep vielen er nog een paar druppels, maar onderweg was het droog en brak zelfs de zon zo af en toe door. En – heel bijzonder, vooral op het strand – het was windstil! Wat een mooie ochtend. Vanaf station Overveen liepen we eerst naar Middenduin. Daar de heuvel over (lekker steil stukje) en dan via de weg naar Kraantje Lek, waar we tegen het steile duin opklommen. Verderop lag de Wisent route in de planning (lekker mul & veel op- en neer), maar helaas die bleek al vanaf 1 maart gesloten (ik dacht per 15 maart). Maar ach, het grote fietspad naar Bloemendaal is ook mooi en we ontdekten nog een mooi stukje dat ik niet kende toen we van het fietspad afweken en een zandpad namen. Helaas liep dat na een tijdje ook dood tegen een “1 maart” bordje én een roedel honden. Op het strand flinke branding ondanks het rustige weer. En zondagsdrukte. Veel wandelaars, wat mountainbikers en surfers. Gert Jan was niet meer te stuiten en probeerde ons te verleiden tot extra kilometers. Uiteindelijk werd het één kilometer extra op het strand, door in Zandvoort ietsje verder door te lopen. 17,4 km + 4 op en neer naar Sloterdijk is voor het eerst in 2016 boven de 20. Evelyn

Anderhalf uur voor de start krioelde de feesttent en de kantine van de voetbalvereniging Eijsden-Mariadorp al van de mensen. Ik begon me af te vragen of ik de starttijd wel goed had onthouden, maar nee, het klopte. Iedereen was gewoon een beetje vroeg.
In de envelop met het startnummer zat ook de chip: een soort creditcard met twee gaatjes erin, die je met een tie-rip aan je schoenveters bevestigde. Wat een ding! Ik schat van vóór het champion-chip tijdperk en die zijn alweer ingehaald door de wegwerpchips.
Anyway, zoals Willem-Peter opmerkte, was het duidelijk een serieuze business, deze trailrun van 15,5km. Er werd en masse ingelopen rond de voetbalvelden en er waren veel deelnemers (mannen,vooral) in stoere-Viking en mudmaster- en andere survival-achtige shirts. Maar gelukkig was het voor een gewone sterveling ook prima te doen.

Na de start een klein stukje over een asfaltweg, de A2 oversteken en al heel snel daarna hop een weiland in. Gelijk een beetje klimmen en dalen, dan zit je er meteen in. Het mooiste vond ik de weggetjes die wat dieper liggen, waardoor je bij je klimmetje naar boven niets ziet behalve het pad voor je en dan ineens kom je boven uit op een open heuvel met mooi uitzicht. Net na het 10km punt was het hoogtepunt van de loop: een trap van 180 treden steil naar een top. Daar kan je niks anders dan wandelen (nou ja, behalve de toppers dan), dus dat deed iedereen massaal.
Zelf vond ik de hellingen waar ik nog nét kon blijven dribbelen (en heel veel wandelaars inhaalde), de leukste. Het loopt lekker als je precies het juiste tempo weet te vinden, hoe langzaam ook. En dan supergeconcentreerd naar beneden, goed opletten op boomwortels en stenen en andere ongelijkheden. Echt heel leuk om te doen. Het is een heel andere soort inspanning: dan weer naar boven, dan weer naar beneden, dan weer een stukje vlak waar je weer op adem kunt komen. Een mooie uitdaging om je energie goed te verdelen. Dat lukte goed en ik liep superlekker. Mijn eindtijd was 1:33:32 en daarmee was ik 14e van de 37 45+ vrouwen die meededen.

De loop was trouwens supergoed georganiseerd. Onderweg overal vrijwilligers met vlaggen om de route aan te geven, drie drankposten met water en bij de finish niet alleen water maar ook warme thee die gretig aftrek vond.
Het weer was bizar voor december: 14 graden. In de kleedkamer vooraf veel vertwijfeling onder de dames over kledingkeuzes: wel of geen korte broek, lange mouwen, korte mouwen of geen mouwen. Zelf ging ik voor een driekwart broek en een dun shirt met lange mouwen (helaas, geen Westerparkshirt dit keer) en dat was perfect, want op sommige stukken ving je nog aardig wat wind en dan koel je snel af als je net enorm bezweet bent geraakt door het oprennen van een helling.
Al met al weer een leuke ervaring en voor herhaling vatbaar. Ik heb de trailrun smaak te pakken.

Samen met Joke, Kiki, Marina, Johan, Jet en Menno liep ik de 13km, die volgens mijn Garmin uiteindelijk 12,25km was. In tegenstelling tot de anderen die de langere afstanden liepen, hoefden wij niet te klauteren of aan touwen te hangen. Alles was prima beloopbaar, maar vaak wel zo steil dat lopen wandelen werd. Dat begon al bij de eerste helling net buiten Bouillon, waar het pad in haarspelden naar boven ging. Af en toe vond de Garmin het zo langzaam gaan, dat hij besloot dat ik stilstond. Puntje voor volgende keer: de autopause uitzetten. Toen we de eerste helling bedwongen hadden, bleek er een probleem met de route. Een grote groep lopers stond besluiteloos op de top. De route was overduidelijk naar links, maar daar scheen zich een onoverbrugbare afgrond te bevinden, dus de enige andere optie was naar rechts. Dan maar met z’n allen naar rechts. Op wonderbaarlijke en mij nog steeds niet geheel duidelijk geworden wijze kwamen we iets verderop toch weer op de route terecht.

En toen waren we in no-time al bij de drankpost die op ongeveer 7km stond. Prachtige plek, schitterend uitzicht op de Sémois die zich daar in een grote bocht slingert en waar je in de diepte de felgekleurde kleding van de sliert lopers kon zien die zich een weg door de rivier baanden. Na een stevige afdaling stonden Jet, Menno en ik ook aan de rand van het water. Er was een touw om je aan vast te houden, en dat was niet overbodig. Een loper die geen zin had in het oponthoud, begon enthousiast te waden náást het touw en ging binnen een paar meter twee keer volledig kopje onder. Ik vind de sensatie van de rivieroversteek nog het moeilijkst uit te leggen. Het is natuurlijk best wel mesjokke. Waarom zou je zoiets doen? Je zet je eerste voet in het water en het voelt koud. Je moet goed opletten want de bodem ligt vol grote scherpe stenen en rotsblokken. Met elke stap word je natter en op het diepste punt stond ik tot m’n middel in het water. Maar het is geweldig! Aan de overkant klauter je op de wal, en je enigszins verstijfde benen voelen onmiddellijk warm. Je begint gewoon weer te lopen en na een tijdje, als je weer helemaal bent opgewarmd en je voeten zelfs het water in je schoenen en sokken op een aangename temperatuur hebben gebracht, nou, dan doemt de rivier weer op en dan doe je het gewoon nog een keer! De tweede keer was het overigens wel een stuk minder diep. Geen touw nodig, wel goed opletten op rotsblokken op de bodem.

De route vond ik prachtig en heel afwisselend. Met al het tere groen waren de bossen schitterend en vooral de kleine slingerpaadjes waar je dan weer wandelde en dan weer hardliep, vond ik erg leuk. En het was prima hardloopweer. Na de stortbuien die we op weg naar Bouillon hadden, was het droog en een perfecte temperatuur om hard te lopen. Op het allerlaatst ging het toch nog even regenen, maar dat gaf eigenlijk niet. En ja, toen doemde ineens het kasteel weer op en dat vond ik oprecht jammer. Nog één laatste helling en zo de tent in waar het podium overvol was en Jasper ons opwachtte. Twee uur en een kwartier onderweg geweest. Bij de eerste klim en bij de eerste rivieroversteek hadden we wat wachttijd door de drukte, en er was die onderbreking toen de route onduidelijk was, maar verder had ik ook echt niet sneller gekund. Of gewild . Verder vond ik het hele weekend erg gezellig. Zondag nog een prachtige wandeling gemaakt vanuit het huis in Burg Reuland, met koffie in een dorpscafé dat alleen op zondagochtend van 10:00-13:00 open is. En waar wij om 12:45 voor de deur stonden. Het was erg leuk om met 16 andere Westerparkers op stap te zijn. Evelyn

Vandaag meegedaan aan de Geinloop. Vijf jaar geleden liep ik daar de 10km (m'n eerste!) in de brandende zon; vandaag waren de omstandigheden nogal anders - voor de sfeer jammer, maar voor het lopen eigenlijk perfect.

Met Jet naar Driemond gefietst, na Diemen erg leuke route over een dijkje langs het water. Ik vertrok van huis middenin een hagelbui, maar het werd al snel droog. In Driemond was het door het koude weer een minder gezellige drukte dan ik me van de vorige keer herinnerde, maar zoals gezegd, prima loopweer. Ze hebben een nieuwe sporthal waar nu de kleedruimte en de kledinginname was. Wel een eindje lopen vanaf de start trouwens, maar dan had je ook wat :-)

Ik twijfelde nog even of m'n korte broek niet te optimistisch was, maar zoals altijd kreeg ik het onderweg al snel warm en was ik blij dat ik geen lange tight had aangetrokken.

Na de start loop je al snel het dorp uit naar het Gein. Mooi weggetje langs het riviertje. Wel flinke windvlagen. Het leek me wel handig om me een beetje achter iemand te verschuilen en al snel vond ik een lange man die met grote passen een heel regelmatig tempo liep. Een andere vrouw en nog een man sloten zich bij ons aan, en tot aan Abcoude liepen we heel stabiel met z'n vieren zonder in te halen of ingehaald te worden. Tempo zo rond de 5:17/5:18 per kilometer, onze haas liep echt super regelmatig.

Na Abcoude raakten we de andere man kwijt en liepen we met z’n drieën. Voornamelijk wind mee nu, een heel verschil. Na een kilometer of acht eindelijk de drinkpost. Onze “haas” liep hier door, dus nu waren wij twee vrouwen nog over. We kletsten een klein beetje, het was fijn om met elkaar op te lopen.

De 15km lopers slaan bij de drinkpost rechtsaf en lopen over een weggetje naar het Amsterdam-Rijnkanaal, waar je weer rechtsaf slaat en nog een stukje langs het kanaal loopt, tot het keerpunt. Dit stond op de weg geschilderd en iedereen liep er keurig omheen ook al werd er niet gecontroleerd. Toch begon na dit punt de Garmin uit de pas te lopen met de kilometeraanduidingen: iemand heeft denk ik toch niet helemaal goed gemeten. Uiteindelijk kwam de finish volgens de Garmin 150m te vroeg. Een beetje een raar stukje van de route, dit op en neer lopen, maar wel leuk dat je dan andere lopers tegenkomt. Hier zag ik Simone en Jet die allebei zo te zien heel lekker aan het lopen waren.

Na 10km kon ik nog wel wat aanzetten, dus ik zwaaide mijn loopmaatje gedag en haalde de laatste vijf kilometer met een tempo onder de 5min per km nog veel mensen in, waaronder onze eerdere haas en een vrouw die zich aan het begin nogal hardhandig een weg gebaand had tussen ons door – ja, dan voelt het inhalen extra zoet.

Uiteindelijk finishte ik in 1:16:43. De vrouw met wie zo’n stuk had opgelopen kwam drie minuten later binnen, helemaal blij omdat ze maar liefst vier minuten van haar pr had afgehaald. Ze straalde echt. Voor mij geen pr, ik heb 3 jaar geleden bij de Zevenheuvelenloop gewoon té hard gelopen. Maar ik vond het juist heel lekker om vantevoren al te weten dat ik géén pr ging lopen. Gewoon lekker tempo gelopen, en dan het laatste stuk nog even wat aanzetten, dat is toch wel het allerlekkerste.

En als toetje fietsten we nota bene in de zon naar huis. Wie had dat vanochtend gedacht. Evelyn