Vreemd hoe een wedstrijd waarvoor je je helemaal in vorm voelt zo anders uit kan pakken. Hoewel ik ruim op tijd in de pendelbus naar Schoorl zat, duurde het lang voordat deze daadwerkelijk vertrok en kwamen ik erg laat in Schoorl aan. Terwijl ik nog naar de sporthal liep, zag ik Frank al naar de start wandelen. Snel heb ik me omgekleed en ben ik naar de start gerend; een goede warming-up! Ik wilde immers tussen 2.00 en 2.05 finishen; een snelheid van bijna 15 km/u voor de 30 kilometer, wat een goede indicatie zou zijn voor de voorjaarsmarathoneindtijd en gezien andere resultaten goed haalbaar zou moeten zijn. Hoewel ik in het voorste startvak mocht staan, kwam ik te laat aan en in een langzamere tempogroep terecht. Ik passeerde pas om 11.02 te start en moest zigzaggend door de lopersmassa. Vanaf dat moment heb ik 14 kilometer lang alleen maar mensen ingehaald. Soms keek ik naar het startnummer om te zien of het halve-marathon- of 30kilometerlopers waren. Ik zag nauwelijks 30 kilometerlopers. Ik had het gevoel dat ik moeiteloos over het parcours vloog... Ik werd maar door één groepje lopers ingehaald. Dat was na 12 kilometer. Zij moeten dus ongeveer 16 km/u hebben gelopen en nog later aan de start verschenen zijn dan ik.

Sinds enige tijd deel ik mijn wedstrijden in twee helften. Dat houdt in dat ik bij een 30 kilometerafstand tel tot aan de 15 kilometer en vervolgens pas af begin te tellen. Ben ik bijvoorbeeld op 12 kilometer, dan denk ik: 'nog maar 3 kilometer en dan ben ik al op de helft'. Grotere afstanden worden op die manier overzichtelijker en het geeft constant een mentale opkikker. Zo had ik op 14 kilometer al het gevoel dat ik er bijna was, maar een halve kilometer later zakte mijn tempo ineens drastisch in: van 14,5 km/u naar 13,5 km/u. Het voelde alsof ik geparkeerd stond. Steken in mijn zij en pijnlijke buikspieren deden me bij de drinkpost zelfs even stoppen. Ik raakte volledig gedemotiveerd en besloot om de halve marathon te lopen wanneer ik het snellere tempo niet zou kunnen hervatten. Langzamerhand begonnen lopers die ik eerder had ingehaald mij weer te passeren. Ik begon naar 21 af te tellen: nog 5, nog 4, nog 3, nog 2, en toen de keuze: de 30 kilometer naar rechts, of de finish naar links... nog 1 km: ik versnelde weer en haalde weer wat lopers in.

De twee mannen waarmee ik hier beneden (enkele prikjes eerder, bij het Amsterdam Marathonverslag) op de foto sta, en waarmee ik meestal ongeveer gelijktijdig finish, hebben hun doel wel gehaald (resp. 2.01 en 2.07). Alhoewel ik enkele jaren geleden dolgelukkig zou zijn geweest met dit resultaat op deze halve marathon, heb ik deze afstand afgelopen zondag nauwelijks sneller gelopen dan tijdens een training. Terwijl ik terugliep naar de sporthal, hoorde ik dat de eerste 30 kilometerloper (1.34) finishte.

Het is nog steeds een raadsel wat er in Schoorl misging; zowel mijn snelheid als mijn duurvermogen is verbeterd. Egmond liep ik in 1.26. De weersomstandigheden waren voor mij perfect. Had ik een griep onder de leden dat vervolgens niet is doorgebroken? Of was het gewoon een 'typical day-off'...? Volgens mij heb ik nog nooit zo gebaald na een loopje.

Al met al vind ik Schoorl nog steeds een van de mooiste lopen die er is. De met sneeuw bedekte duinen waren prachtig om te zien. Nadat ik een onverdiend troostpatatje had gegeten, zag ik Frank de finish naderen; hij heeft de 30 kilometer wel tot het einde volbracht. // - e

iets groter

Wat was het gisteren - ondanks de straffe tegenwind aan de Amstel - perfect loopweer! Ik heb liever wat tegenwind dan warmte.

En het ging (bijna) allemaal zó gemakkelijk. Dat is wel eens anders geweest! Niet dat ik aan het einde niet moe was - want met name mijn voeten waren er op het eind helemaal klaar mee - , maar het heerlijke idee om zo relaxed tussen soms zwoegende lopers te bewegen, gaf constant moed. Ik heb gewoon bijna drie uur lang genoten; ook door de aanmoedigingen van vrienden en bekenden of het Amsterdamse publiek dat steeds enthousiaster de marathon lijkt te beleven.

Deze marathon had ik weer iets anders aangepakt dan de vorige marathons. Ik had tijdens de voorbereiding geen strict schema gevolgd, maar wel consequent proberen af te wisselen tussen intervaltraining, herstellopen en snelle (!) lange duurlopen. Als ik in de voorbereiding wat tijd over had, liep ik nog een extra tempoloop. Zo liep ik tijdens de laatste drie maanden gemiddeld 70 kilometer per week. Heel effectief en perfect voor iemand die niet elke week 100 kilometer (of nog meer) kan lopen.

[In de Runner's World van deze maand staat een interessant artikel over een Italiaanse trainer (Canova), wiens benadering op een bepaald punt vergelijkbaar is. Hij propageert (o.a.) snelle lange duurlopen op een tempo van 95% van je marathontempo, waardoor niet alleen afstand, maar óók snelheid en psychologie van de marathon gesimuleerd worden.]

Vanuit zo'n aanpak had ik twee jaar geleden al voor het eerst mijn pr verpulverd (van 3.51 naar 3.25) en nu resulteerde het weer in een verbetering van bijna een kwartier (3.11). Daarnaast heb ik veel meer rekoefeningen en wat yoga gedaan, waardoor mijn benen veel leniger en soepeler zijn. Als ik bekijk hoe ik me na afloop voelde (en ook nu nog voel), geloof ik dat er nog steeds wat ruimte voor verbetering zit.

Na zondagochtend een half uur in de koude wind te hebben gestaan, mochten we van start. Maar het was zo druk bij het verlaten van het Olympisch Stadion dat de lopers 2 keer moesten wandelen. Dat heeft anderhalve minuut gekost (zoals op de grafiek zo goed is terug te zien). Dat was niet zo goed geregeld (verdorie!) en ook daarna duurde het even voordat ik door kon lopen. Er liepen de eerste paar kilometer veel lopers in de weg die absoluut niet in het tempo liepen dat tot het bijbehorende startvak paste. Je vraagt je af waarom ze dan ook nog eens per sé voor in het startvak gaan staan. Bijkomend 'voordeel': ik ben daardoor in ieder geval niet te snel van start gegaan ;-). De eerste kilometers liep ik dus met een door mijn verstand gedicteerde rem op mijn benen.

Het viel me op dat de weg aan de Amstel veel korter leek dan wanneer ik die als training loop. Het was daar wel koud, en de wind van voren was niet prettig, maar het vervelendste stuk blijft toch nog altijd de dodelijk saaie Spaklerweg. De drankpost bij 30 kilometer werd verzorgd door AV23, waar ik door veel hardloopvrienden werd aangemoedigd. Ook de verdere tocht door Watergraafsmeer stimuleerde door de vele aanmoedigingen van bekenden. Bij de Carolina MacGillavrylaan (op 32 kilometer) moedigde Anita, vrienden en buren me aan. (Het punt waar ik later de Westerparklopers Evelyne, Greta en Magda nog zag.) Alles (ver)liep nog steeds naar wens. Ik voelde me hartstikke fit!

De eerste 35 kilometer heb ik heel relaxed gelopen. Uit ervaring wist ik dat een te hoog tempo aan het begin je dubbelhard terugpakt op de 2e helft. Weggaan op 3.10 was een logische keuze, misschien zelfs aan de behoudende kant. Ik heb soepel kunnen lopen, steeds met als motto in het achterhoofd 'wanneer ik denk dat ik nog kan versnellen, loop ik goed'. (Die versnelling zat er echter niet in: wanneer je tijdens een marathon de 2e helft ook echt kunt versnellen, wil dat met name zeggen dat je de marathon sowieso sneller had kunnen lopen.)

Mijn enige angst was kramp. Als die vroeg in de wedstrijd komt, kost je dat tientallen minuten. En zelfs deze marathon heb ik niet krampvrij gelopen. Doordat men me een paar weken geleden bij de Twiskemolenloop de verkeerde kant op had gestuurd, wist ik echter dat ik in ieder geval 34 kilometer lang op dit tempo krampvrij zou moeten kunnen lopen. In de voorbereiding heb ik er ongeveer alles aan gedaan om tijdens de marathon geen kramp te krijgen: meridiaanstrekkingen (soort yoga), shiatsu-massage, magnesium geslikt, fysiotherapie (waaronder ook dry-needling! naalden die een paar centimeter in je kuiten en hamstrings worden gestoken en een heel pijnlijke kramp veroorzaken: maar oh zo effectief zijn, want een dag later voelen je benen weer soepel), rode bietensap gedronken (bah!), andere rode vruchtensappen gedronken (mmm!), trainen op 'het juiste' tempo, en tijdens de marathon zelfs zouttabletten geslikt (6 tabletten die ik in mijn rode polsband had zitten en inderdaad nooit door Nike gesponsord zijn) ;-).

Ik denk dat het allemaal heeft bijgedragen tot een succesvolle marathon. Mijn spieren voelden daardoor tijdens het lopen heel soepel aan en ondanks de stijfheid doen ze dat nu nog steeds.

Maar op 37 kilometer ging het dan toch even mis: enorme steken in mijn zij, verhinderden me verder te lopen. Na even rekken heb ik (zonder gêne) onder luid primitief gekreun honderden meters gelopen; en daarna ebde het gelukkig weg. Het Vondelpark was zoals gewoonlijk weer een hele happening. Op 41 kilometer zag ik dat 3.10 nog in zicht was! (!) Daarvoor moest ik wel extra aanzetten (even 15 km/u lopen), en ik haalde dan ook verschillende lopers in. Op 500 meter voor de finish werd dat echter genadeloos afgestraft! Kramp in mijn linkerkuit dwong me te stoppen en te gaan rekken (dat werd ook nog heel 'subtiel' opgepikt door de omroeper die daar aan het publiek verslag deed). Even later finishte ik in het Olympisch Stadion. Ongeveer gelijktijdig met mijn loopvrienden van AV23 (twee daarvan had ik ingehaald, de andere was van me voorgebleven). De hardloopvrienden met wie ik hier op de foto's sta, hebben op dezelfde wijze getraind (zie het verschil tussen hoe hier op de foto uitputting over de dranghekken hangt, en de ideale trainingsmethode elkaar de hand schudt!) ;-)

De trainer stond ons daar me een tevreden 'zie je wel!' op te wachten. We hebben daar even onze ervaringen uitgewisseld. Erwin kwam vlak na mij binnen (met een prachtig resultaat (3.09): hij was later dan mij gestart en had zich zigzaggend door de lopersmenigte een weg moeten banen). Toen nog een foto met een andere trainingsmaat:

Daarna ben ik naar mijn oude Westerpark groepje gelopen. Op de tribune zat Gert Jan waarmee ik in 2008 mijn enige krampvrije marathon heb gelopen en werden we door Joke verwend met bananen en chocolaatjes. Achtereenvolgens kwam iedereen redelijk snel binnen. Nadat ik Bob en Jeroen (met kampeeruitrusting) zag finishen ben ik weer naar huis gefietst.

Altijd leuk om iedereen weer te zien, want ook ik kan me nog goed de eerste keer herinneren dat ik naar de Hardloopgroep ging (zoals Jeroen op het blogje schreef). De eerste maanden ging ik er altijd op de fiets naar toe (ik snapte niet dat mensen als Jasper, Gert Jan en Guido zó fit konden zijn dat ze gewoon hardlopend naar de training kwamen), volbracht met enige moeite de trainingen (zo'n 7 kilometer) en viel daarna bij thuiskomst van vermoeidheid steevast op de bank in slaap. Nu 42195 meter in 3.11.22 en daarna nog fit. Inderdaad Jeroen: zo zie je maar waar een beetje training goed voor is! ;-) // - eric