De Damloop 2003 , een verslag. Mijn tiende Damloop schat ik, en de 4e keer dat we op het Rokin verzamelden bij het Randstadfiliaal voor de businessloop. Er zijn bij de hardloopgroep mensen die er al eerder bij waren, voordat ik de hardlooptrainingen gaf. Volgens mij onder andere Hanneke en Guido, die vandaag weer meegingen. Zij hebben ook de catastrofale Damloop in 2000 meegemaakt toen de skeelers die voorop gingen een massale valpartij in de tunnel hadden. Vervolgens hebben alle lopers uren in het startvak staan wachten voordat ze mochten lopen. Rody en Marleen ook, en misschien nog iemand. Ik was er die keer niet bij, mijn zoontje was toen pas 4 maanden oud. Ieder jaar valt me op wat een rotparcours het is, veel asfalt en snelwegen en een stuk saaie buitenwijk in Noord. Vervolgens is Landsmeer weer prettig om te lopen, behalve dat er aan de kronkelweggetjes geen eind lijkt te komen. Dan de Molenwijk, tja. Het ergste volgt dan meteen: het stuk langs de snelwegen tussen Amsterdam en Zaandam. Dan wordt het vlakbij Zaandam weer mooi, een dijkje met een schapenweide. En dan de bebouwde dijk in Zaandam waar de hel losbarst met publiek. Dan nog het centrum van Zaandam, en in plaats dat ik blij ben dat de finish bijna in zicht is ben ik ieder jaar niet meer vooruit te branden. En het is ook opmerkelijk hoe ver de finish nog is, je ziet allemaal spandoeken hangen over het wegdek in de Peperstraat maar door ervaring wijs geworden trap ik er niet meer in, want het finishdoek is helemaal achterin. En dan de dranghekken, verlossing! Een flesje sportdrank, een herinnering. Dat kan zijn: een petje, een heuptasje, een zeefdruk, een beeldje met een amsterdammertje en een dolfijntje, een bidon met houder, of een medaille. Dringen in de menigte naar de vakken met de tassen. Maar de aantrekkingskracht van de broodjes en drankjes bij Randstad wordt me te machtig, die tas komt wel; eerst naar het lekkers. Kan ik meteen van de voorhoede horen hoe het gegaan is. Even terug naar het begin: de ontvangst op Randstad is hartelijk en goed verzorgd: broodjes, drinken, t-shirts. Het is erg benauwd binnen, een voorbode voor wat ons te wachten staat. Om 12.00 uur gaan we op pad naar de Dam, voor een groepsfoto. Ieder jaar wordt die gemaakt, en ik heb ze nooit teruggezien. Maar misschien dit jaar wel: de contactpersoon heeft iedereen gemaild met de mogelijkheid om de foto te ontvangen. Na de groepsfoto in de drukte naar het Centraal Station om de tassen op een vrachtwagen te gooien. Vier jaar geleden duurde het foto-nemen zolang dat we nauwelijks tijd hadden om het startvak te bereiken, we moesten rennen om op tijd te zijn. Dit keer raakten we elkaar op een rustige manier kwijt, en kwamen elkaar wel of niet tegen in het startvak. Ondanks dat er weer meer lopers waren dan de voorgaande keren was het goed te doen. Simone stond bij de ingang van het startvak met de kinderen, een goede opsteker voor Guido. En het heeft geholpen, hij liep die dag voor de 4e keer het snelste van de hardloopgroep. Om 13.00 uur kwam er beweging in het startvak, en na het passeren van de chipmatten begon het. Vroeger liepen er misschien 1500 lopers mee en startte de Damloop op de Dam. Geen chip, je klokte zelf je tijd (oma spreekt). Nu met 24.000 lopers is de start verlegd en dat is wel begrijpelijk. Na een kort stukje Prins Hendrikkade gaan we de tunnel in. Dennis en Jeroen krijgen gt2 of 3 keer iedereen mee door als eerste in hun handen te gaan klappen. Iedereen doet mee. Ik loop naast Edwin, die even later zal versnellen. Helaas voor Jeroen speelt na de tunnel zijn blessure op en maant hij me om naast Dorien te gaan lopen, hij hoopt dat die me misschien naar een tijd van 1.36 kan hazen. Dat had ze inderdaad gekund, maar bij de eerste drankpost haak ik af, ze loopt sneller dan ik. Wel hebben we Renzo, Joleen en Jolein nog ingehaald. Ik hoop dat zij me weer achterop komen en inderdaad daar zijn ze, en vanaf dan loop ik met Renzo. Hij heeft het zwaar, en eigenlijk heeft iedereen dat. Hitte, droogte en steken in de zij als je pech hebt. Er werd dankbaar gebruik gemaakt van de tuinslangen die het attente publiek ter beschikking stelde. Ook werd er regelmatig een biertje aangeboden aan de lopers. Eén keer zagen we iemand daar op ingaan, ik denk dat de loper het niet meer zag zitten om door te gaan. In Landsmeer zagen we Edwin weer, die moest wat rustig aan doen. In de Molenwijk wist Renzo steeds sportdrank te ritselen. Heerlijk, want de volgende drankpost was nog 2 kilometer verderop. Ook moedigden we de lopers in een Randstadshirt met een opgewekt: "tot straks bij Randstad bij de broodjes en drankjes". Eén man keek alsof hij spontaan misselijk werd bij de gedachte aan eten en drinken. En eerlijk gezegd voelde ik ook een wee gevoel in mijn maag, want ik ben het helemaal niet gewend om tijdens het hardlopen sportdrank te drinken. Daar zal ik dus op moet oefenen als ik volgend jaar de marathon wil lopen. Daar liep ik dus, naast Renzo die opgewekt aan het praten was en drankjes regelde en die ook naar Joleen en Jolein bracht. Na de tweede drankpost, bij de 10 kilometer geloof ik (of is het 11?) waren er veel wandelaars onder de lopers. Ook hoorde ik later verhalen over ambulances die flauwgevallen mensen meenamen. Vlakbij de finish zag ik inderdaad iemand liggen, een man die er getraind uitzag. Waarschijnlijk wilde hij een pr najagen en heeft niet in de gaten gehad dat hij te weinig had gedronken. Inmiddels, bij het naderen van Zaandam ging ik me afvragen hoe het met de voorhoede van de hardloopgroep stond. Ik was ervan overtuigd dat de meeste daarvan gefinished waren, na 1.25 minuten. Dat bleek redelijk te kloppen, op een paar na. Rutger en Carlo hebben hun tijd van vorig jaar geëvenaard wat gezien de omstandigheden knap is, Guido had het zwaar en liep zijn langste tijd in 4 jaar; maar niet alleen hij liep langzamer maar zijn directe concurrenten ook. Wouter heeft een pr gelopen door 2.23 minuten sneller te lopen - als enige. Ynse heeft ook zijn tijd van vorig jaar geëvenaard met een verschil van 9 seconden. Renzo en ik hadden Gerard ingeschat als de snelste loper die dag, maar hij werd tweede. Ik heb het vermoeden dat hij redelijk ontspannen gelopen heeft, dat doet hij altijd. Geen competitiedrang bij hem. Eerst moesten wij nog door Zaandam nog lopen. Hele enthousiaste mensen, eindelijk eens goede housemuziek. Ik voel vleugels, één minuut lang. Dan is het weer zwaar. Veel mensen gaan op dit allerlaatste stukje wandelen. Dat doet me aan Jeroen denken. Moet hij alles wandelen of weet hij er nog af en toe een beetje tempo in te gooien? Als we gefinished zijn krijgen we een medaille en sportdrank. Het is waanzinnig druk. Ook dit jaar niet m'n tas halen maar naar de anderen. Daar krijg ik te horen hoe het ze vergaan is. De meeste zien er alweer fris uit. Al snel zie ik Wilma, die bleek een eindtijd met 3 seconden verschil van mij te hebben terwijl we elkaar de hele weg geen één keer gezien hebben. Toch moeten we af en toe vlakbij elkaar hebben gelopen. Dit doet me denken aan de opmerking die Joleen van een toeschouwster opving die over de lopers zei: "wat kijken ze vaag zeg". Ik denk wel dat ik me daar ook een groot deel van de loop schuldig aan heb gemaakt. Hanneke en haar vader waren dik voor mij gefinished en bleken niet veel moeite te hebben gehad. Jasper was niet helemaal blij met zijn eindtijd, en er zat natuurlijk een betere tijd voor hem in maar dat is het ongrijpbare van hardlopen. Willem had ik ook sneller weggezet dan hij liep, maar wie weet was hij allang tevreden gezien de omstandigheden. Anrina en Leoniek hadden de zeven kilometer(een soort mini-Damloop) gelopen in de snelle tijd van 38 minuten. Ze liepen met een tempo van 11 kilometer per uur, heel goed. Bij de Damloop was Astrid de snelste vrouw, terwijl ze het rustig aan heeft moeten doen van haar fysiotherapeut. Alle vorige keren dat ze meeliep, liep ze binnen de 1.30 uur. Dit jaar finishten alle vrouwen ruim na anderhalf uur, oei dat is wel eens anders geweest. Wie weet een uitdaging voor volgend jaar? Ikzelf zal de handschoen niet oppakken, ik ben al blij als ik 10 kilometer per uur loop, en die zes minuten sneller is dan wel heel veel. Jeroen kwam uiteindelijk binnen de 2 uur binnen, gelukkig viel het dus mee. De volgende dag had hij veel plezier met het bekijken van de uitslagen op internet, want behalve de eindtijd werd ook de tussentijd van de 10 kilometer vermeld. Daaruit bleek dat er veel lopers waren die het veel zwaarder hadden gehad als hij: hun doorkomsttijd op de 10 kilometer was dan 55 minuten om vervolgens de volgende 6 kilometer in 45 minuten te lopen... Het is nu een week later en ik heb alweer zin in de Amsterdammarathon. Weer een stadsloop. Het wordt daarna weer tijd voor een mooi parcours: Egmond of Schoorl. Weer een totale andere omgeving met strand, bos en duinen. Reacties? Mail ze en het komt ook op de website. Joke.